Korzystając z kolejnego długiego weekendu zdecydowaliśmy się ponownie wybrać w okolice Parku Narodowego Bory Tucholskie. Tym razem naszym celem były dwa niezwykle ładnie położone jeziorka lobeliowe oraz rezerwat Nawionek z kilkoma kilometrami single-tracków.

Na miejsce przyjechaliśmy w sobotę. Tym razem transportem był samochód do którego weszły 3 mocno skompresowane rowery oraz trzech pasażerów. W przyszłości rozważamy jednak podróże pociągiem aby uniknąć czasochłonnego pakowania oraz dziurawych i krzywych dróg dojazdowych. Na jednej z nich leżało nawet porzucone koło samochodowe – wyboje były tak duże, że właściciel zapewne nie zauważył ubytku.

Spanie mieliśmy zaplanowane w namiocie oraz dla niezwykle wytrzymałych – pod gwiazdami. Z oferty takiej nocy skorzystało 2/3 naszego składu. W uproszczeniu powiem, że ja wolałem spać w namiocie 🙂 ale jako jedyny posiadałem śpiwór na +3 st. C. Pogoda ogólnie dopisała pod względem słońca, lecz zupełnie nas załamała odnośnie temperatury. Było naprawdę chłodno, a na cyplu gdzie rozbiliśmy swój biwak cały czas nieprzyjemnie wiało.

Eksplorację dzikich okolic Borów warto prowadzić metodycznie, z mapą lub gps. Czasem można sobie pozwolić na odrobinę fantazji, ale doświadczenie pokazuje że lepiej mieć konkretny plan. W przeciwnym wypadku możemy natrafić na wiele piachu lub innych przeszkód, które skutecznie zmniejszą tempo naszej wycieczki, a tym samym nie pozwolą wrócić przed zmrokiem do miejsca biwaku. Nas to na szczęście nie spotkało, ale przejechaliśmy znacznie mniej kilometrów niż pierwotnie zakładaliśmy.

Rezerwat Nawionek przywitał dość stromym zjazdem aż do poziomu jeziora. Następnie czekało na nas kilka kilometrów wąskiej, ale niezbyt wymagającej drogi pomiędzy drzewami. Bardzo spokojne i ładne miejsce. Nieco wcześniej odkryliśmy inny single-track, znacznie bardziej trudny technicznie. Połączenie tych dwóch szlaków usatysfakcjonuje każdego rowerzystę z zamiłowaniami do lekkiego enduro.

Ciekawym elementem wycieczki była wyspa, do której prowadził spróchniały most (widać na filmie). Jadąc tym mostem (?) słyszałem jak za tylnym kołem pękają niektóre szczebelki. Aga zaliczyła glebę na mokrej części kładki, a ja udałem się na eksplorację niewielkiej wyspy. Oznaczyłem ją jako miejsce kolejnego biwaku – dzikie i niedostępne, czyli dla nas idealne.

Niebawem ciąg dalszy relacji z tych okolic.
Zapraszam na film.

Andrzej /scoot/