Bunkier Gryf Pomorski nad jez. Lubogość

IMG_1061Przed dworcem zebrała się ośmioosobowa grupa a reszta dosiadywała po drodze, także w sumie z pociągu w Bożym Polu „wysypało się” 13 osób.

Dołączył do nas również jeden z kolegów z zaprzyjaźnionej grupy rowerowej, który w zasadzie po kilku kilometrach zrezygnował z dalszej jazdy….Zostało nas 12. Wiadomo, że czasami są ciężkie podjazdy i należy je pokonywać. Nie należy się załamywać. Na jego prośbę doprowadziliśmy go do skrzyżowania, gdzie mógł odbić na szosę, więc za nim  go pożegnaliśmy, to w  tym samym momencie zauważyliśmy jak jakiś rowerzysta nas goni jak oszalały jakby brał udział w wyścigu. Jakie wystąpiło zdziwienie jak goniącym okazał się „Mudia”, który dołączył do nas a więc znowu jest nas 13. Ruszyliśmy w dalszą drogę. Droga jak to droga, raz była trudniejsza a innym razem jak „autostrada”. Jechaliśmy spokojnym tempem, ja natomiast przyjąłem funkcję „pilnowacza”, raz byłem z przodu a nie raz czekałem na innych, aby nikt się nie zgubił. Egzamin zdałem, bo nikogo nie zgubiliśmy, wprawdzie peleton był czasami bardzo mocno rozciągnięty, więc wówczas dochodziłem do czoła i hamując tempo czołówki. Takie zrywy odbierały mi trochę tchu, a efektem tego były skurcze mięśni, ale dopiero pod koniec trasy. Jeżeli chodzi o prowadzącego to spisał się na piątkę poprowadził nas bezbłędnieIMG_1083

film z elektrowni Tłuczewo, gdzie zwiedziliśmy prywatną małą elektrownię wodną nad rzeką Łeba. Michał poprosił właściciela na parę minut wywiadu (dla radia GER) 🙂 na jej temat (jest nagrany wywiad z właścicielem elektrowni). Film nagrany w dość niskiej rozdzielczość, także jakość jest raczej słaba. Następnie Potęgowo to  trasa, jaką mieliśmy do przebycia do Nowej Huty przecinkami leśnymi, czyli przedzieranie się krzaczorami i dość sporym wzniesieniem na które musieliśmy się wdrapać na szczyt góry, gdzie znajdował się nasz bunkier.

Powoli wciągaliśmy rowery do góry, największe problemy miał nasz kolega  Piotr „vktgz” , jego rower ważył chyba ponad 20kg, zresztą on służył do zjazdów hardkor’owych (jego zdjęcie jest przy elektrowni nad Łebą). Rower miał imponujący, ale absolutnie nie nadawał się na nasze rajdy, był zdecydowanie za ciężki. Nie zostawiliśmy go na pastwę losu, bo Darek wciągnął swój rower i zawrócił pomóc koledze…..ładny gest prawda?IMG_1084 Po większych trudach w końcu „wdrapaliśmy się” do naszego bunkra. No tak, mamy nasz cel, parę fotek, krótki odpoczynek i jedziemy zwiedzić grotę. Spodziewaliśmy się, że zobaczymy coś ciekawszego. Ziemianka 2x2m jakaś piętrowa prycza i to wszystko. W grocie również wspólna fotka i już pora ruszać w podróż powrotną, bo już jest godzina 15:00 W tym momencie pożegnaliśmy następnego naszego kolegi, który obiecywał, że w domu ma drugi rower lżejszy i będzie brał udział w naszych rajdach…..Zapraszamy. Została dwunastka, z którą dojechaliśmy do mety.

To miał być lajt i w zasadzie był oprócz długości trasy. Tempo było wolne, na dowód tego podam spisane dane z licznika a więc:

Długość trasy 97km

Czas jazdy: 6:35

średnia 14,81

Max szybkość 50,15km/hIMG_1091

To dowód, że tempo było typowo turystyczne, może trochę nam się ta trasa wydłużyła, ale nigdy nie da się przeliczyć dokładnie długości trasy.IMG_1092 Czasami odległości trasy na mapie nie zawsze pokrywają się z rzeczywistością. 6 godzin na siodełku a w sumie wycieczka trwała 11godzin.

Wszystkim uczestnikom serdecznie dziękujemy za wzięcie udziału w naszej imprezie rowerowej

Tekst: Mieczysław Butkiewicz

 

 

dystans=100

kondycja=normalna

profil=niski

trud=niski

m=Boże Pole

m=Tłuczewo

m=Gdańsk

obszar= kaszuby

atrakcja=jezioro

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , , , | Leave a comment

Bożepole – Wejherowo – Gdańsk

IMG_1722Rajd z założenia miał być męczący, więc na starcie zgodnie z przewidywaniami pojawili się entuzjaści maratonów. Była Aga, Robin, Qazi, wza oraz scoot. W SKM którą mieliśmy udać się do Bożegopola Wielkiego spotkaliśmy Kasię, która miała na dzisiejszy dzień nieco inne, chociaż równie ambitne plany co my (ciekawe ile km w końcu zrobili bo wstępne założenia oscylowały wokół cyfry 2 na początku liczby…. 🙂 )IMG_1733

Siedzieliśmy wesoło w ostatnim przedziale SKM, nawet kanarom udzielił się nasz humor, gdyż stwierdzili że od czasu gdy przewóz rowerów jest za darmo to ludzie jeżdżą na wycieczki rowerowe pociągami. Na to Qazi wypalił, że przez to nie mają  chyba na kim zarabiać 😉 Było wesoło. Chwilę później zauważyliśmy na przystanku kolorowo ubranego gościa z rowerem i do naszego przedziału wszedł Mudia! Jednak on również nie chciał z nami jechać 🙁 Stwierdził, że „na wasze ściganie to ja nie jadę i wolę robić zdjęcia”. W końcu dogadał się z Kasią i wspólnie (wraz z czekającym chyba gdzieś dalej Flashem) pojechali w stronę Stilo. Może jakaś relacja będzie? 🙂

Wysiedliśmy w Bożympolu kierując się z miejsca na szlak. Robin oczywiście narzucił tempo, chociaż przed startem został przekupiony dwoma bananami aby tego nie robił! Oczywiście przez całą drogę żalił nam się, jaką to on ma słabą kondycję, bo 3 tygodnie nie jeździł na rowerze. Start – i Robin znika 🙂 Publicznie wyraziłem swą niechęć do takiej postawy, bo nie dość, że facet przyjeżdża nieprzygotowany kondycyjnie na rajd, to znika na samym początku 🙂
Po kilku kilometrach udało nam się utrzymywać w zasięgu wzroku plecy Robina i tak też pokonaliśmy jakiś-tam dystans (kto by to liczył gdy pot zalewa oczy). Musiało upłynąć chyba około kilku kilometrów gdy rozgrzany organizm zaczął „wchodzić w tempo”,  „noga zaczęła podawać” i od tego momentu życie stało się piękniejsze. Zacząłem dostrzegać uroki szlaku, którym się poruszaliśmy. Naprawdę było na co popatrzeć! Jechaliśmy często w cieniu co przy całkowicie bezchmurnym niebie było wybawieniem. Nie jechaliśmy jednak lasem, o nie. Dookoła nas co chwilę wypełzały niesamowite widoki na bezkresne pola i soczystą zieleń. Droga była szeroka, w miarę twarda co umożliwiało utrzymywanie dobrej prędkości. Zaczęły pojawiać się podjazdy, niezbyt ostre, ale długie i treningowo-poprawne 🙂 Po podjeździe – zjazd! Cóż to za radość pędzić „ile fabryka dała” krętymi szutrowymi drogami, pośród przytłaczającej wręcz przestrzeni pól, lasów, krzaków i wszystkiego czego człowiek po zimie jest spragniony.IMG_1745

Grupa była kondycyjnie dopasowana, miejmy nadzieję, że Robin nie męczył się zbyt bardzo będąc ciągle na przodzie. Nie robiliśmy przystanków, nie czekaliśmy na nikogo. Jesli ktoś został czy to z powodu piachu, czy robienia zdjęcia, to doganiał nas błyskawicznie. Jechało się genialnie.

Szlak nie jest zbyt dobrze oznakowany i to chyba jedyny jego mankament. W ogóle to nastąpiło nieporozumienie bo mieliśmy z Bożegopola jechać do Wejherowa, a dojechaliśmy aż pod Lębork 🙂 Poruszaliśmy się cały czas szlakiem oznaczonym dla rowerzystów (a nie pieszym). Ale kto by na to zważał? Mieliśmy przed sobą cały dzień więc cieszyliśmy się każdym kilometrem.

Po drodze było sporo przystanków na robienie zdjęć. Zwłaszcza, że okoliczności dopisywały. Pierwsze fajne miejsce to mały wiadukt pod którym przejechaliśmy. Cyknęliśmy fotkę całej ekipy, a Qazi aby dodać chyba dramatyzmu wspiął się nawet na górę 🙂 Jakiś czas później natrafiliśmy na solidny, duży, kamienny most. Wyrósł nam nagle z lasu… naprawdę jest nieźle zamaskowany. Pod mostem kilku wspinaczy oddawało się swojej pasji. Zobaczcie zdjęcia, zwłaszcza kobiety-pająka. Robi wrażenie! Dowiedzieliśmy się od niej, że most został wybudowany prawie 100 lat temu! Na pewno jeszcze tam wrócimy.IMG_1755

Nasz następny przystanek to Wejherowo. Okazało się, że będzie na nas czekać Świr. Nie chcieliśmy aby siedział tam sam, bo smutno mu zapewne było, więc uderzylismy szosą z Lęborka do Wejherowa. 30 km męczarni… ale właściwie nie było tak tragicznie. Zrobiliśmy tramwaj i nawet były jakieś zmiany. W pewnym momencie wyprzedził nas skuter więc prowadzący Robin krzyknął „on nas pociągnie” i nacisnął w pedały. Nie podzielałem jego entuzjazmu, reszta grupy chyba też nie, więc kontynuowaliśmy jazdę swoim tempem. Później Robin opowiadał, że jak zaczął gościa wyprzedzać to ten zapytał „ile ma jechać” – „trzymaj jakoś do 45 km/h” – usłyszał. Faaajnieeee 🙂

Dojechaliśmy do Wejherowa gdzie nudził się Świr. Zrobiliśmy dłuższy przystanek na rynku skąd udaliśmy się według świrowego GPS’a lasami do Gdyni. Droga była mieszanką czerwonego i czarnego szlaku… dostałem nieźle w kość i przed Gdynią zaliczyłem kryzys. Na szczęście chwilowy. Na Karwinach Świr zarządził aby zaliczyć pewien podjazd (zdjęcia) co też należało uczynić. W tym miejscu pożegnaliśmy się. Świru z Agą wrócili do domu, Robin pojechał żółtym szlakiem, a Qazi, wza i ja ruszyliśmy w dół Sopockiej kierując się na deptak. Dość szybko (po płaskim) dojechaliśmy do Wrzeszcza gdzie odbiłem w stronę Słowackiego mobilizując psychikę do pokonania ostatnich 10 km pod górę. Było już po 20, słońce zachodziło… Na liczniku powinienem mieć ok. 130-140 km, ale nie wiem bo wyłączył mi się gdzieś w połowie trasy. Rajd uważam za fantastyczny! Pogoda, towarzystwo i szlak – wszystko było genialne. Koniecznie musimy tam wrócić.

Autor: scoot

asfalt=niewiele

dystans=100

kondycja=niska

profil=niski

trud=niski

m=Lębork

m=Wejherowo

m=Gdynia

szlak=czerwony

szlak=czarny

obszar=kaszuby

atrakcja=panorama

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , , , | Leave a comment

Puszcza Kaszubska, Paraszyńskie Wąwozy

IMG_7884

Trasa przejazdu

 

Spotkaliśmy się w pociągu w 12-sto osobowym składzie, ale po drodze jeszcze paru dosiadło. W sumie było nas 15. Nikt się nie spodziewał, że na tej trasie będziemy przeżywać ciężkie chwile. Tym razem opuściło nas szczęście, które zawsze nam towarzyszyło.

Zawsze podkreślałem, aby wszyscy korzystali z kasków z powodu ostrych technicznych zjazdów… no i przydał się kask przy moim dość niebezpiecznym upadku, ale o tym później.

Boże pole Wielkie! Nareszcie wysiadamy, krótkie zaopatrzenie w sklepie i w drogę! Obiecałem 100% szutrów i słowa dotrzymam. Założeniem tego rajdu było przejechanie niebieskiej ścieżki rowerowej aż do jeziora Wygoda a następnie szlakiem czerwonym do Sopotu. Momentami bardzo przyzwoita droga leśna, ale było dość sporo podjazdów i oczywiście zjazdów,  często bardzo krętych i niebezpiecznych. Nie jeden raz wprowadzaliśmy rowery na piechotę.IMG_7872

Po przejechaniu 20 km nastąpiła pierwsza awaria w rowerze Pawła… kicha. I nic nie byłoby w tym nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że nasz kolega posiada rower starszego typu w którym kola są mocowane za pomocą nakrętek, a nie szybko zapinaczy. Niestety nikt nawet właściciel nie posiadał odpowiedniego klucza. Powstał problem i to nie mały gdyż Pawłowi groziła 20-sto kilometrowa przechadzka lasem.

Na jego szczęście Michał po dłuższych przeszukiwaniach swoich zasobów narzędziowych znalazł jakiś stary klucz rowerowy……uff no to mu sie jednak tym razem upiekło. Niech to będzie przestrogą dla każdego, że klucze należy mieć ze sobą, a nie liczyć na innych.

Po wymianie dętki ruszamy w drogę. Za chwikę następna kicha tym razem u Janusza, ale tu przynajmniej nie było problemu ze zdjęciem koła. Michał prowadził ten rajd za pomocą GPS’u. Spisał się doskonale, ani jednej wpadki…. zastanawiam się nad kupnem tego urządzenia na przyszły sezon. Rozpocząłem serię upadków  podczas dość szybkiego zjazdu pomiędzy wystającymi korzeniami. Anetce jadącej przede mną rzuciło rower w lewo, a ja aby uniknąć zderzenia skierowałem się w stronę nasypu. Zjazd był dość ostry, także tam po tych nierównościach szybkości przewyższały 30 km/h. Głową  walnąłem w nasyp… całe szczęście, że miałem kask. Skutki tego upadku były takie, że musiałem się wycofać na szosę. Żebro pęknięte albo mocno stłuczone – nie wiem. Zaciskając zęby pojechałem jeszcze 10 km z grupą po tych nierównościach aż do jeziora Wygoda. W tym miejscu wiedziałem, że czerwonego nie przejadę, więc postanowiłem wjechać na szosę w kierunku Wejherowa (ok 15km).

IMG_7876Nie byłem osamotniony, bo okazało się, że za mną w pewnej odległości Paweł również zaliczył OTB. Potłuczony dołączył do mnie składając rezygnację z dalszej jazdy czerwonym szlakiem.

Fatalny dzień!!!, ale to nie koniec problemów.

Tomkowi „Flash’owi” przy zjeździe , koło wpadło  w jakiś dół i poleciał  jak wystrzelony z katapulty. Nic mu się nic nie stało, bo miał miękkie lądowanie w życie Smile

Następnie po 40 km nastąpiła awaria jaka nie zdarza się często, a mianowicie Tomkowi rozleciał  się suport… rower nie nadawał się w terenie do naprawy. To najgorsze co go mogło spotkać gdyż był zmuszony iść na piechotę do Wejherowa na pociąg (15 km)… nie mając innego wyjścia, poszedł, a raczej pobiegł. Byłem cały porozbijany, jadąc szosą nie mogłem obejrzeć się do tyłu i sprawdzić czy jedzie za mną Paweł (obolały kark). Oprócz tego mięśnie obu nóg miały mocne stłuczenia. Ból mi sie wzmagał, więc jechałem coraz wolniej. Gdy wsiedliśmy do pociągu w przedziale siedział już wygodnie Tomek!! Jak to sie stało, że on pierwszy dojechał przed nami? Twierdził, że często biegł po szosie no i w dodatku ruszył w drogę ok 20 min przed nami.

IMG_7888

I tak się skończył ten rajd pełen przygód i upadków. Był bez wątpienia jednym z najmniej szczęśliwych, a mój upadek zaliczam do najbardziej niebezpiecznych w całej swej karierze rowerowej.

Teraz na pewno przez parę dni nie będę mógł wsiąść na rower…. szkoda, taka fajna pogoda.

organizator: Mieczysław Butkiewicz

nawigator: Michał Rybicki

zdjęcia: „Flash”&”sot”

asfalt=brak

dystans=100

kondycja=normalna

profil=niski

trud=niski

m=Bożepole Wielkie

m=Wejherowo

szlak=niebieski

obszar=Kaszuby

atrakcja=jezioro

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , , | Leave a comment