Kap, kap… Budzi mnie w środku nocy stukający o szyby deszcz. Nie, tylko nie to, przecież ma być pogodnie! I rzeczywiście rano jest rześko i bezdeszczowo, choć stojące wielkie kałuże wróżą sporo błota. W drodze do Otomina w okolicach elektrowni wodnej w Straszynie przez drogę przebiega mi piękny, młody jelonek – wystraszony niemal pośliznął się na mokrej nawierzchni asfaltu.

W Otominie nad jeziorem byłem dużo przed czasem, ale ku mojemu zaskoczeniu już po kilku minutach przyjechało dwóch rowerzystów: Sławek na swoim XC Unibiku i Michał na GT o przewymiarowanych rurach i ogromnych pedałach platformowych. Michała nie znałem wcześniej i szczerze powiedziawszy na pierwszy rzut oka miałem mieszane uczucia czy jest to rajd odpowiedni dla niego. W każdym razie miałem kompanów, z którymi trochę pożartowaliśmy i ruszyliśmy o 7.32 niebieskim szlakiem z małymi skrótami do Kartuz.

W okolicach Jaru Raduni jechaliśmy jednym ze skrótów. Niestety nowopowstałe leśne ogrodzenie zmusiło nas do zatoczenia szerokiego kręgu po nieznanych dróżkach, żeby w końcu wrócić na niebieski szlak i zjechać do śliskiej kładki nad Radunią (nie było odważnych żeby nią przejechać!). Przed Kartuzami niebieski szlak nieco został zmieniony na korzyść, bo schodzi aż nad Jezioro Ciche. Jeszcze trochę błocka i pierwsza przerwa. Obaj towarzysze byli dobrze zaopatrzeni i nie trzeba było się zatrzymywać w sklepie. Średnia na poziomie 17km/h.

Czerwonym szlakiem jechaliśmy już wolniej. Michał cały czas dzielnie pedałował, choć zostawał w tyle. Za to Sławka swędziały kopyta i non stop wyrywał się do przodu. Jezioro Białe, łąki, zboża, piękne krajobrazy, a my pędziliśmy do Diabelskiego Kamienia nad Jeziorem Kamiennym. Niestety w okolicach Nowej Huty zabrakło oznaczeń szlaku i mieliśmy sporą zagwozdkę, bo miejscowi pokazali nam przeciwny kierunek do tego, który wydawał się nam słuszny. Trochę się pokręciliśmy, a w końcu pojechaliśmy na azymut i bez problemu wjechaliśmy na czerwony szlak. Parę fotek przy Diabelskim Kamieniu, baton i jazda!

W rezerwacie Lubygość zahaczyliśmy o bunkier Gryfa Pomorskiego zaliczając przy okazji fajny zjazd przy jeździe przez las na krechę. Nie wiem dlaczego, ale naturalna dzikość znajdująca się w rezerwacie Szczelina Lechicka urzeka mnie swym pięknem ilekroć tamtędy przejeżdżam.

Michała złapał kryzys i jechaliśmy spacerowym tempem byle do Kamienicy Królewskiej, gdzie Michał zaopatrzył się obficie i powziął ambitny plan dojechania do Gołubia (imponujące!) skąd zapewnił sobie transport – czytaj żona.

Z czerwonego szlaku za Kamienicą Królewską wbiliśmy się na czarny szlak z pominięciem Sierakowic, potem nieco skrótów, dalej pomiędzy urokliwe Jeziora Raduńskie, aż wreszcie Michał skonstatował, że jest to piękny znak: Gołubie 4km

W Gołubiu pożegnaliśmy Michała, który wykazał się ogromną wolą walki i przejechał najdłuższy dystans w swoim życiu i to po typowej trasie XC. Ile to Michał wyszło? 130km z dojazdem do Otomina?

Była już prawie 18 i zastanawialiśmy się ze Sławkiem, co by tu wykombinować, żeby zdążyć przed zapadnięciem zmroku? Pociąg z Gołubia odjeżdżał dopiero o 19.40. Zapięliśmy blaty i daliśmy ognia możliwie krótką trasą, z pominięciem wjazdu na Wieżycę i byle nie po szosie. Miejscowości Krzeszna i Wieżyca mignęły szybko, potem już cały czas czarnym szlakiem aż do Borcza, przed którym Sławkowi skończyły się baterie. Krótka przerwa i uzupełnienie węglowodanów pomogły, gdyż po krótkim czasie wróciliśmy do poprzedniego tempa i mknęliśmy w kierunku Skrzeszewa Żukowskiego przyjemną dróżką przez las. Na asfalcie do Przyjaźni, a potem do Sulmina nie schodziliśmy poniżej 30km/h.

Zupełnie przypadkiem nad Jezioro Otomińskie przyjechaliśmy o 19.58, czyli zgodnie z planem! Niecałe dwie godziny z Gołubia! Z trasy wyszło 170km, a licznik Sławka wskazał średnią z jazdy 18.2km/h! Tak, pojeździliśmy ostro, to lubię! Było momentami wesoło, momentami dziwnie (gubienie szlaku), a momentami groźnie – bydlasty pies z pianą na pysku wyrywający się właścicielowi i rzucający się na Sławka.

Dziękuję Michałowi za wytrwałość i Sławkowi, za trzymanie tempa z Gołubia, co nam pozwoliło dotrzeć przed zmrokiem. Do zobaczenia na szlaku lub na  następnym rajdzie!

Z dojazdem do Pruszcza przejechałem około 200km. Niektórzy z Was może są ciekawi jak się czułem następnego dnia? Owszem, rano byłem zmęczony, ale po południu nie mogłem sobie odmówić kilku podjazdów w TPK, m.in. na czarnym i niebieskim szlaku. Jak ja lubię tę piekielną maszynę – rower!

pablogoral

pawelkudela@interia.plTen adres email jest ukrywany przed spamerami, włącz obsługę JavaScript w przeglądarce, by go zobaczyć

Zdjęcia: http://picasaweb.google.com/pablogoral/PetlaKaszubska

asfalt=niewiele

dystans=200

kondycja=niska

profil=niski

trud=niski

m=Otomino

m=Luby gość

m=Gołubie

m=Wieżyca

m=Sulmin

obszar=kaszuby

atrakcja=jezioro

typ=rowerowy