Rezerwat przyrody Jar Raduni to była  zaplanowana trasa dzisiejszego przejazdu. Jest to jedyne miejsce, gdzie można ujrzeć  dziką przyrodę, gdzie nikt nie ingeruje w wycinki drzew. Masę połamanych drzew, które próchnieją z biegiem lat. Dlatego też wybraliśmy się czyli ja i Marek „Bono”, aby porobić zdjęcia. Trasa jest następująca: Otomin, Sulmin, Niestępowo, Przyjaźń, Skrzeszewo Żukowskie i Babi Dół. I tu wjechaliśmy w gąszcz dzikiego lasu. Aparaty poszły w ruch a było co wybierać. Z jednego miejsca pojechaliśmy w inne miejsce, gdzie wartko goniła rzeka jakby ją kto gonił i tylko słychać było szum wody rozbijanej o wystające gałęzie drzew z wody. Jak pamiętam rzekę można było przejść na drugą stronę brzegu przez mostek, którego już dziś nie ma , zostały tylko wystające pale z wody. (na zdjęciu)

Po wykonaniu wystarczającej ilości zdjęć udaliśmy się do  baru Gospoda Nasza Chatka Smaków, gdzie zamówiliśmy rosół z makaronem za 7 zł. Pojedli, wypoczęli i ruszamy w drogę powrotną  tym razem przez  Glińcz. Fotki nie są najlepszej jakości, ponieważ wykonane zostały w samo południe, kiedy słońce jest bardzo ostre

Fantastyczna wycieczka, pogoda dopisała jak i kondycja. Przejechaliśmy 63 km

Tekst: Mieczysław Butkiewicz

zdjęcia: Marek i Mietek

Po dłuższej przerwie zdecydowałem się na dłuższy tym razem rajd solowy. Do tej pory jeździłem przeważnie po TPK, aby rozgrzać mięśnie i to były krótkie przejażdżki. Dziś postanowiłem ruszyć w trasę jak za dawnych lat, założyłem zapomniane przez parę miesięcy Timy. Druga sprawa to poznaję swój nowy sprzęt foto. Wykonałem kilka dość dobrych fotek. Trasa jest dla mnie znana i dość łatwa, bo szosa, choć szosy nie cierpię. Następny to będzie już bardziej „ludzki” przejazd, bo droga szutrowa i trochę lasu i tu będę mógł poszaleć.:)

70 km to dzisiejszy przejazd

tekst i zdjęcia: Mieczysław Butkiewicz

W godzinach od 10:00 do 17:00 nie powinno się wykonywać ze względu na bardzo ostre światło, dopiero po godz 17:00 światło jest doskonałe czyli miękkie. Te poniższe fotki wykonałem po godz 18:00 a dwie ostatnie na drugi dzień o godz 4:30 rano.

Czekałem długo aż pojawi się przy wschodzie słońca mgła. Takie zdjęcia wyglądają dość efektywnie. W niedziele 8 VI wstałem o godz 4:30 po to, aby o godz 5:00 już siedzieć na siodełku. Gdy wjechałem w obszar mgły to było trochę zimnawo, pomimo tego musiałem zrealizować swe marzenie. Rzadko się zdarza, aby przy oparach mgły oglądać wschód słońca.

zdjęcia: Mieczysław Butkiewicz

foto=”Sigma”

W niedzielę Darek proponował mi przejażdżkę po Zuławach, w taką pogodę na otwartym terenie nie uśmiechało mi się męczyć w pełnym słońcu, natomiast Bono chciał po lesie z podjazdami, których się jeszcze obawiałem po przebytej kontuzji, więc wybrałem opcję po środku, oczywiście las, ale bez większych wzniesień.  Efekt tej wędrówki uwieczniłem mym aparatem.

z lewej: zielonym szlakiem z Matemblewa a z prawej nowy zbiornik wodny nad którym sporo rodzin przyjeżdża rowerami na piknik. Ja również skorzystałem z doskonałego relaksu nad wodą a przy okazji skonsumowałem swoje kanapki robiąc przy okazji poniższe zdjęcia.

i zielonym szlakiem prosto do Wrzeszcza, przebiegu nie podaję, bo nie chodzi tu o nabijanie kilometrów

Pogoda dopisała, także wspaniały wypoczynek na łonie natury:)

tekst i zdjęcia: Mieczysław Butkiewicz

foto=”Sigma”

Dziś tj 31 V po raz drugi udałem się na robienie fotek, niestety tym razem utrwaliłem tylko jedno zdjęcie, które tu przedstawiam.

Wiedząc, że może padać, zaryzykowałem i wyruszyłem do TPK. Gdy wjechałem na szczyt Reja zaczęła się psuć pogoda, więc postanowiłem skrócić przejazd, czarne chmury nad glową zmusiły mnie do odwrotu, więc zjechałem tym ostrym zjazdem po progach. Te progi to jakieś nieporozumienie, nie ma tam żadnego ruchu samochodowego ani pieszego jedynie od czasu do czasu przejadą rowerzyści. Nie rozumiem dla kogo one mają służyć, chyba, że dla dzików żeby zwolnili bieg nie łamiąc sobie kopyt:). Przez ludzką głupotę są wydawane nasze pieniądze.

Zjechałem w końcu z Reja omijając te nieszczęsne progi. Zaczęło kropić i to co raz mocniej. Mocniej nacisnąłem na swoje Time, ale od ulewy niestety nie uciekłem, już na nadmorskiej ścieżce rowerowej dopadła mnie ulewa, strugi wody spływały po mnie jak po kaczce, nie miałem na sobie suchej nitki. Wszyscy pochowali się pod drzewami a ja postanowiłem jednak jechać, bo stojąc pod drzewem nie dość, że ubranie jest mokre to robi się przenikliwe zimno, więc na „gaz” i do domu.

Po dwóch godzinach pojechałem porobić kilka fotek nad zatokę.

Dawno tak nie zmokłem.