Na miejsce spotkania jak zwykle się troszkę spóźniłem, ale dwóch śmiałków nadal czekało. Chwila oddechu i wraz  z Maćkiem i Mariuszem ruszamy.
Jadąc przez miasto miejscami mijaliśmy resztki śniegu z nocnych opadów, ale im głębiej w las tym bardziej biało. Coś ta jesień trochę w zimowych klimatach, ale nie było ślisko. Niestety ziemia jeszcze nie jest zmarznięta, więc drogi gruntowe były błotniste, a mokry piasek skutecznie spowalniał.
Jezioro Otomińskie przywitało nas słońcem, mgiełką i kąpiącymi się śmiałkami (brrrrr). Niestety także awarią. Z tylnego koła Mariusza zeszło powietrze. Podczas zmiany dętki okazało się, że przednie także jest przebite. Na szczęście Mariusz miał drugą zapasową dętkę, tylko trochę cienką. Bardzo trudno było ją ułożyć, a jak już się wydawało, że będzie dobrze, to po prostu strzeliła. Na szczęście mieliśmy jeszcze w zapasie dwie dętki w odpowiednim rozmiarze, bo z Maćkiem mieliśmy w plecakach zapasy do rowerów na miasto.
W końcu po ponad godzinnej zabawie z wymianą dętek ruszamy dalej. Tempo trochę spadło, więc w Przyjaźni podejmujemy decyzję o rezygnacji z Wieżycy. Pojechaliśmy przez Babi Dół, Sitno, Borkowo, Żukowo, Rębiechowo i Barniewice. Tutaj Mariusz odbija na Chwaszczyno, a my na Osowę. Zanim dojechaliśmy do Owczarni złapał nas drobny ale gęsty deszcz, jedyną pociechą była tęcza wychodząca z lasu. W Oliwie się żegnamy i stwierdzamy, że Wieżyca to raczej na wiosnę dopiero.
Zrobiliśmy niecałe 60km i nie zdobyliśmy wyznaczonego celu, ale nie zawsze jest to najważniejsze. Pomijając wiatr i deszcz pod koniec, pogoda była dobra, a odrobina śniegu dodała jesiennemu klimatowi uroku.

Marek „Bono”