Właściwie tytuł tłumaczy wszystko.
Na starcie we Wrzeszczu stawił się jedynie Sla. W SKMce dosiadł się Mudia. Myślałem że więcej wariatów nie ma. Myliłem się jeszcze dwóch czekało na nas w Wejherowie. Nim wjechaliśmy na właściwy odcinek czerwonego szlaku każdy prócz Mudii zaliczył konkretną glebę.
Natychmiast spuściliśmy powietrze w oponach prawie do zera. Niestety lód prawie uniemozliwiał kierowanie rowerem. Co chwila ktoś łapał glebę. Jedna z moich sprawiła iż nabiłem się na róg od kierownicy – niefajne. Sla chyba złapał to ujęcie na aparacie. Zamarznięta ziemia lód i nadzwyczaj śliskie korzenie sprawiały iż koncentracja była non stop jak na ostrych zjazdach.
W zasadzi myślałem że największym problemem będzie zimno. Ale choć w Wejherowie było około -10C to jechało się jak w lecie 🙂 Stresik powodował iż o zimnie zupełnie nie pamiętaliśmy.
Po około 15km tej zaprawy postanowiłem iż wracam asfaltem do domu. Przyjemność z jazdy jak dla mnie żadna. Choć przyznam że było wesoło 🙂 Chłopaki pojechali dalej.
Jadąc asfaltem (uprzednio utwardziłem opony) słyszalem nieprzyjemne ocieranie tarczy o klocki – no tak! Ostatnia gleba sprawiła iż tarcza wygięta a na trzeszczącym lodzie i śniegu niesłyszałem nawet własnych myśli, więc i to przeoczyłem.
Musiałem zdjąć tarczę i tak pędzić do domu. Po drodze pobocze asfaltu mocno zachodziło lodem. Na jednym z takich pułapek zaliczyłem kolejną glebę. Nie to jednak było najgorsze.
Na otwartych przestrzeniach lodowaty wiatr tak mnie wychłodził że zaczynałem czuć ostry ból łokci, kolan i ramion. Głowa pomimo że w kominiarce prawie mi odpadła. Na dodatek non stop gile 🙂
Co za masakra! Nigdy tak nie zmarzłem w życiu!
Mam nadzieję że resztę opiszą chłopaki jak dotrą do domu. Ogólnie – to trezba mieć nieźle w bani aby w taką pogodę jeździć 🙂
tekst i zdjęcia Michał „Qazimodo” Druga relacja
Call me Iceman (Mów mi Iceman)
Wyobraź sobie, że 15km/h to naprawdę wysoka prędkość, a 20km/h jest jak telefon od Św Piotra, że zaraz do niego wpadniesz. Wyobraź sobie drogę gładką jak stół a jednocześnie tak niebezpieczną jak ekstremalny górski zjazd. Wyobraź sobie, że podjazd, który normalnie pokonujesz baz żadnego wysiłku staje się nagle nie do zdobycia. Wyobraź sobie, że… nie, nie musisz sobie tego wyobrażać. Wystarczy, że wybierzesz się zimą na całkowicie oblodzony czerwony szlak wejherowski.
Wszystko zaczęło się, gdy Quazi zaproponował pierwszy wypad GERu w tym roku. Co prawda pojawiły się głosy, że w lesie jest „niefajnie”, ale w ferworze przygotowań ta uwaga została zagłuszona. Sam spacerowałem po lesie tydzień temu, więc doskonale wiedziałem w co się pakuję.
Z Wejherowa wyruszyliśmy jako pięcioosobowa grupa. Wyposażeni byliśmy w taką ilość specjalistycznej zimowej odzieży, że Marek Kamiński mógłby nam tylko pozazdrościć. Od razu pomyliliśmy drogę ale dość szybko dotarliśmy do szlaku i tu zaczęły się prawdziwe problemy. Okazało się, że cała droga jest pokryta lodem i to nie byle jakim. Nie było to kilka zamarzniętych kałuż, ale jedna niekończąca się, lodowa rynna. Nikt z nas nie miał kolców, więc nie trzeba było długo czekać, aby zobaczyć jak trzech kolejnych bikerów przewraca się jak kostki domina. Z boku wyglądało to komicznie, ale jak sam niedługo miałem się przekonać, wcale nie było to dla nich przyjemne. Od tego momentu zaczęła się prawdziwa walka o każdą chwilę przyczepności. Mocniej naciśniesz pedały i wpadasz w poślizg. Zbyt gwałtownie skręcisz kierownicą i leżysz. Właściwie jedyne co pozostało, to delikatna jazda na wprost i poszukiwanie jakiegokolwiek miejsca pozwalającego, choćby na chwilę, odzyskać przyczepność. Za radą Quaziego znacznie obniżyliśmy ciśnienie w oponach ale poprawa, choć zauważalna, to nie była zbyt wielka. Nasz peleton znacznie się rozciągał na trasie, a ja zazwyczaj jechałem na samym końcu. Szczęśliwie najszybsi nie mieli nic przeciwko temu, aby raz na jakiś czas poczekać na resztę grupy. Poruszaliśmy się w żółwim tempie ze średnią prędkością w terenie oscylującą w okolicach 10km/h. Najtrudniejsze dla mnie były… zjazdy. Przyzwyczajony do szybkiego pokonywania takich odcinków trasy miałem duże problemy, aby bezpiecznie zjechać w dół. Grawitacja ściągała bezlitośnie w dół, a mocniejsze naciśnięcie hamulca, było jak proszenie się o kilka nowych siniaków. Jedyne co można było zrobić, to delikatna praca obiema klamkami. Jak to dobrze, że założyłem niedawno hydrauliki. Ich doskonała modulacja była iście zbawienna. Ciekawe jest to, że na zjazdach moja prędkość była zdecydowanie niższa niż na płaskim. Nie zawsze droga pokryta była lodem. W wielu fragmentach, tam gdzie nie jeździły samochody, zamiast lodu była kilkucentymetrowa warstwa zmrożonego śniegu. Jechało się po niej z takim trudem, że w pewnej chwili z radością powitałem… lód!
Walcząc z terenem zaczęły nachodzić nas wątpliwości i w okolicach Nowego Dworu Wejherowskiego Quazi oznajmił, że ma tego dość. Została nas czwórka i postanowiliśmy dojechać szlakiem do Bieszkowic. Wszystkie mijane do tej pory jeziora były całkowicie zamarznięte, ale amatorów przechadzek po tafli lodu było niewielu. Zapewne stało się tak na wskutek powtarzanych w mediach ostrzeżeń. W Bieszkowicach, gdzie powitała nas piękna słoneczna pogoda, uzgodniliśmy, że dojedziemy jeszcze tylko do Łężyc. Czas mijał nieubłaganie, a my poruszaliśmy się bardzo powoli, więc przez zmrokiem nie było szans na dostanie się do Sopotu. Nikt z nas nie chciał w takich warunkach jeździć w ciemnościach, czy można się temu dziwić? Gdy dotarliśmy na miejsce większość dopompowała opony i po pożegnaniu każdy udał się w swoją stronę. Okazało się, że w tych ekstremalnych warunkach przebyliśmy 29km, co zajęło nam ok 3 godzin.
Co jeszcze można dodać? Byliśmy oczywiście jedynymi bikerami, którzy wybrali się na te trasę. Tak po prawdzie to dopiero w Łężycach widzieliśmy jakiegoś miejscowego rowerzystę, ale ten poruszał się po asfalcie. Po drodze minęliśmy kilku piechurów, którzy patrzyli na nas jak na wariatów. Mieli trochę racji, bo bez odrobiny szaleństwa nikt nie wybiera się na taką trasę.
No to stało się. Witaj sezonie 2009!
Tekst: Łukasz Łoza „Mudia”
Więcej zdjęć:
asfalt=niewiele
dystans=100
kondycja=normalna
profil=wysoki
trud=wysoki
m=Wejherowo
m=Bieszkowice
typ=rowerowy
Dodaj komentarz