Rajd szlakiem zielonym

By | Published 13 października 2006

IMG_0088a07Długo się zastanawiałem jaką trasę tym razem zaplanować. Nic mi nie przychodziło do głowy, bo właściwie większość okolic już objechaliśmy…. w pewnym momencie byłem skłonny zrezygnować z jakiegokolwiek wyjazdu.

Na drugi jednak dzień zacząłem przeglądać mapy i tu dojrzałem szlak którym nigdy nie jechaliśmy… a był to szlak zielony rozpoczynający swój bieg w Wejherowie Decyzję podjąłem natychmiast… dorzuciłem jeszcze do tego szlak niebieski Szybko wystawiłem info na stronę. O godz. 8:07 mieliśmy pociąg z Wrzeszcza, gdy dojechałem do dworca dojrzałem parę osób, tak sobie pomyślałem, że w niedzielę niewielu śpiochów pewno przyjedzie.

Wsiedliśmy do SKM’ki a po drodze zaczęli dosiadać uczestnicy naszego rajdu. Wiedziałem, że „Flash” jedzie na kołach, „Satan” zapowiedział, że będzie nas gonił asfaltem z Wejherowa…. miał nocny dyżur w szpitalu.

Szybko policzyłem i powinno nas być ok. 6 osób. Dojechaliśmy w końcu do końcowego przystanku i jak się wiara wysypała z pociągu to naliczyłem, że było wszystkich aż 22 w tym troje dziewcząt… niezła grupka… będzie wesoło 🙂 Przy czołgu pamiątkowa fotka i ruszamy paręset metrów asfaltem.

Nie będę tu opisywał gdzie i kiedy skręcaliśmy w lewo czy w prawo bo to nie ma wiekszego znaczenia. I tak prawie wszyscy znają tę drogę. Opiszę tylko ważniejsze sytuacje jakie przeżyliśmy na trasie, bo na pewno to czytelników zainteresuje.IMG_6862

W trakcie jazdy w kierunku Piaśnicy otrzymałem telefon od Adama, który właśnie w Piaśnicy czekał na nas. Czekał dość długo, więc postanowił wyjechać nam na spotkanie. Krótkie przywitanie w biegu i jest już nas 23.

Bardzo ładna trasa, drogi utwardzone szutrowe i te lasy, które dodają życia, świeże powietrze i kompletna cisza. Czasem tylko słychać jak żurawie w ułożonym kluczu odlatują od nas.  Wrócą jednak w przyszłym roku na wiosnę…

Przed nami j. Dobre. Ogłaszam krótki odpoczynek, wraz z posiłkiem, bo przed nami droga daleka… pojedliśmy, popiliśmy, pożartowaliśmy i zrobiliśmy kilka fotek.

Jedziemy dalej, szkoda czasu, zjazdy, podjazdy trochę piachów i w pewnym momencie ogłoszono awarię roweru w grupie jadącej za nami. Zadzwoniłem do Tomka i okazuje się, że jeden z kolegów zerwał łańcuch, a gdy naprawili niewiele ujechali i zerwał się po raz drugi. Czekaliśmy dość długo… o to już nie dobrze, ponieważ te przerwy się wydłużają a dzień jest krótki, o 18:00 już robi się ciemno.

Umówiłem się z Tomkiem, że my nieco wolniej będziemy jechać, a on z grupką chyba 5 osobową będzie nas gonić. Tomek zgodził się i tak też zrobiliśmy.

IMG_6871Ruszamy… mała 5 osobowa grupka została za nami. Starałem się hamować niektórych bikerów, po to aby Tomek nas doszedł i w końcu doszedł. Jechaliśmy już w komplecie. Ta radość nie trwała zbyt długo, bo nastąpiła następna awaria, ale już bardziej poważna. Otóż Adam w pewnym momencie złapał gumę. Na pewno ktoś pomyśli, że to nic takiego strasznego. Przedtem jednak był zjazd z górki po kamieniach i widocznie w tym czasie pękła i odgięła się obręcz a to spowodowało przetarcie opony co w konsekwencji doprowadziło do przebicia dętki. Obręcz miał dość mocno zeszlifowaną od hamulców.

W końcu jakoś udało się załatać tę awarię, bo na pewno musi być wymieniona obręcz na nową. Na pół napompowanej oponie Adam postanowił się wycofać z dalszej jazdy z nami i „przesiadł sie” na szosę w kierunku Wejherowa. Pozostało nas 22, ale to nie był koniec awarii. Fatalny dzień!!! Jeszcze nigdy czegoś takiego nie było. Chyba lepiej powinny być przeglądane rowery przed wyjazdem. My nie jeździmy szosami tylko po ciężkim terenie dlatego też uczulam na lepsze przygotowanie rowerów, w przeciwnym bowiem wypadku nasze rajdy nie będą realizowane w całości. Przed Jastrzębią Górą Markowi również zerwał się łańcuch, ale tu był problem większy, ponieważ Marek przyjechał na rajd bez haka, czyli jechał bez przerzutki po dość trudnym terenie. Była bardzo zabawna sytuacja, gdy pod każdą górkę musiał biec obok roweru. Wjechać nie mógł, bo miał ustawione na twarde przełożenia, czyli z przodu blat a z tyłu najmniejsza zębatka.

Czasami próbował podjeżdżać i stąd to w końcu to zerwanie łańcucha.

Postanowił skrócić łańcuch tak aby łańcuch szedł na środkowej przedniej zębatce a z tyłu bez zmian, czyli najmniejsza. Te wszystkie awarie poważnie zabrały nam czas i dochodziła już 15:30.

Nie mieliśmy szans przejechać całej trasy, a więc krótka narada z kolegami. Zaproponowałem opcję awaryjną „nr 2”, którą założyłem jeszcze będąc w domu, gdyby nam zabrakło czasu to skracamy i wracamy z Jastrzębiej Góry przez Mechowo, Darżlubie do Wejherowa.

Wszyscy zaakceptowali tę moją propozycję. Marek w końcu zakończył łączenie łańcucha i ruszyliśmy do Jastrzębiej Góry . Jednocześnie zaproponował mi, że skoro skróciliśmy trasę to zaliczmy przynajmniej klif, przy którym zrobimy parę fotek. Bez namysłu odpowiedziałem mu, że koniecznie tam jedziemy i dojechaliśmy. Widoki oszałamiające. To jest nagroda dla nas za nasze pokonane trudy. Natychmiast wszyscy powyciągali aparaty, a migawki zaczęły strzelać jak na jakiejś konferencji prasowej. Na klifie było dość zimno i wiał mocny wiatr, niektórzy ubierali na siebie co mieli.

Jest godzina 16:00 a do Wejherowa chyba ok. 40 km, czyli wrócimy już w kompletnych ciemnościach. Nie przeszkadza nam to, ważne, że wszyscy byli szczęśliwi z takiego rajdu a widać to było po uśmiechniętych twarzach.

Wracamy do miasta do jakiegoś sklepu, aby uzupełnić zapasy. Zapowiedziałem, że przez 40 km nie będzie żadnego sklepu, bo jedziemy polnymi drogami i lasami. A więc w drogę, wjeżdżamy na ścieżkę rowerową przez las w kierunku Mechowa a po drodze spotykaliśmy grzybiarzy, którzy jeszcze próbowali coś znaleźć.

Tempo było umiarkowane wprawdzie tworzyła się czołowa grupka, która to prowadziła, peleton był dość mocno rozciągnięty, ale co jakiś czas zatrzymywaliśmy się, aby dołączyła reszta uczestników.

Dojechaliśmy do Mechowa. „Satan” zapowiedział, że on i jeszcze parę innych chętnych chcieli zobaczyć Groty Mechowskie i będzie nas gonić. OK.

Przekazałem mu nasz azymut i pojechaliśmy w kierunku Darżlubie a tam na asfaltówkę zupełnie pustą od blachosmrodów. Na skrzyżowaniu poczekaliśmy na resztę grupy, która w dość szybkim tempie dołączyła do nas.

Ruszyliśmy już było zupełnie ciemno a więc wszystkie lampki się pozapalały. Niesamowita droga pełna zakrętów i dość szeroka.

Zupełna cisza, kompletna ciemność tylko było widać jak peleton był rozciągnięty po migających czerwonych lampkach i przednich halogenach. Dobiegały tylko odgłosy szczelających żołędzi pod naszymi kołami. W Darżlubiu zresetowałem jedną z dwóch pamięci mego licznika, aby zmierzyć tę trasę leśną… .W Wejherowie odczytałem ją i wynosiła 19 km. Szosa w kompletnych ciemnościach coś niesamowitego!!! Dojechaliśmy do dworca w Wejherowie, bilety i za parę minut byliśmy już w pociągu.

Kasia szukała chętnego, aby wysiąść w Sopocie i dojechać jeszcze na Zaspę na kołach (widocznie dla niej była za krótka trasa)…..spojrzała na mnie…… no dobra to jadę z Tobą a jeszcze do nas dołączył „Flash” więc pożegnaliśmy wszystkich w Kamiennym Potoku i wysiedliśmy. Tomek prowadził, tempo było ok. 25 km/h jak stwierdziła Kasia. A zimno było, więc mocniej nacisnęliśmy na pedały.

Piękna jazda brzegiem morza, wiatr mieliśmy w plecy. Na Zaspie pożegnaliśmy Tomka i ja poprowadziłem w kierunku „Lotni” i tam pożegnałem się z Kasią. To była godz. 20:00, czyli 12 godzin na kołach, bylibyśmy dużo wcześniej, gdyby nie te awarie.

Muszę stwierdzić, od 3 lat jak prowadzę rajdy nie miałem tylu awarii. Pokrzyżowały nam one kompletnie nasz plan, ale na pewno tam wrócimy w przyszłym roku jak dnie będą długie.

Moje refleksje:

Trochę było podjazdów, trochę piachów, trochę korzeni, czyli całkiem sympatyczna droga….taką lubię a asfaltów prawie wcale nie było i to jest to!!!

ELENA! Brakowało nam Ciebie…..nie miałem kogo pilnować, aby mnie nie wyprzedzano 🙂 wracaj na trasę!!!

Na przyszłość nie powinny mieć miejsca takie sytuacje, aby jechać bez przerzutki po zróżnicowanym terenie. Łańcuch może każdemu się urwać, taką usterkę usuwa się dość szybko, ale nie rozumie dlaczego nie używa się zapinek do łańcucha?

Na zakończenie jak zwykle wszystkim serdecznie dziękuję za przemiłe towarzystwo, no i tu muszę również podziękować naszym dziewczynom, które jak zwykle były wspaniałe i dobrze przygotowane kondycyjnie.

I jeszcze jedno nie było w tej ekipie „zamulaczy” wszyscy jechali razem, tym razem naprawdę wszyscy dobrali się idealnie jeżeli chodzi o kondycję.

Tekst: Mieczysław Butkiewicz

Foto: Tomek&Mieczysław&Sławek

asfalt=niewiele

dystans=100

kondycja=normalna

profil=niski

trud=niski

m=Wejherowo

m=Jastrzębia Góra

m=Mechowo

m=Darżlubie

szlak=zielony

obszar=kaszuby

atrakcja=jezioro

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , , , | Leave a comment

Rajd do źródła Marii 2006

By | Published 26 sierpnia 2006

Po tych opadach deszczu nareszcie zaświeciło słoneczko, więc wsiadamy i jedziemy.

Na wyznaczone spotkanie przyjechały tylko cztery osoby… bardzo skromnie, widocznie ostre podjazdy i błotko nie każdemu to odpowiada. Tak, więc w 5-cio osobowym składzie ruszyliśmy w kierunku ul. Szopena, gdzie wjechaliśmy do lasu. Na początku nie było tak źle, trochę prostych odcinków, jak również dziur i kamieni.

Po ok. 1 km rozpoczął się ciężki i dość długi podjazd. Przyznam szczerze, że tu miałem mały problem, ale jakoś się wciągnąłem na górę ufff nareszcie, teraz będzie trochę odpoczynku paręset metrów drogi prostej. I znowu podjazd może nie taki długi, ale wjeżdżamy na niego wszyscy bez problemu. Coś mi ta przednia przerzutka szwankuje, jak chce to przerzuci bieg, albo i nie przerzuci.

Jak jest podjazd to i musi być zjazd i nareszcie jest…. puszczam klamki i w imię Boże pędzę do przodu, dobrze, że mam pedały zatrzaskowe bo w przeciwnym bowiem wypadku siedziałbym na ramie, a nogi latałyby w powietrzu. Mój Manitou pracuje bez zarzutu, ładnie wybiera nierówności.

I tak dojechaliśmy do szlaku niebieskiego, po którym mamy przejechać, aż się ciepło robi jak pomyślę o tych szaleńczych zjazdach po tej śliskiej nawierzchni.

Zatrzymaliśmy się w celu poinformowania wszystkich, co nas czeka na tym błotnistym zjeździe, zresztą nie jest on jeden. Jeden z kolegów zrezygnował z tego zjazdu i zjechał bokiem po asfalcie.

Ruszyliśmy, ale w dość dużych odstępach jeden od drugiego. Ta droga jest bardzo niebezpieczna ze względu na śliskie gałęzie i korzenie… zjeżdżam dość szybko i wjeżdżam na górkę. Mięśnie naprężone na maxa a takich podjazdów było kilka pod rząd. Przy każdym ostrym zjeździe nadal pedałowałem jednocześnie hamując obydwoma hamulcami… w ten sposób nie zablokuje się tylne koło. I został ostatni zjazd, z którego trochę się jednak obawiałem, że wpadnę w poślizg i przelecę przez kierę. Do połowy zszedłem a dalej to już zjechałem na sam dół gdzie czekało dwóch kolegów.

Gdy wszyscy zjechali, więc ruszyliśmy asfaltem do dworku oliwskiego i tam skręciliśmy do następnego lasu.

Tu czekał nas ponowny długi męczący podjazd o długości 1 km, kiedyś go mierzyłem.

Każdy podjeżdżał własnym tempem…..dość często popijałem izotonik… no nareszcie koniec męki. Teraz to już będzie trochę odpoczynku, bo droga bez wzniesień. Trochę jechaliśmy czarnym, a później żółtym szlakiem, aż w końcu zjechaliśmy ze szlaku.

Ponowny długi podjazd, ale niezbyt wymagający aż w końcu dojechaliśmy do Owczarni. Dalej przekroczyliśmy ul. Spacerową i wjechaliśmy koło nadleśnictwa na szlak czerwony a następnie żółty, którym to dojechaliśmy do Źródła Marii. Tu nastąpił po 30 km pierwszy odpoczynek… fotka, jakiś posiłek i w drogę. Dalej to już poprowadził „Mudia” naturalnie w dalszym ciągu lasem.

W koncu doprowadził nas ponownie do Owczarni, czyli zrobiliśmy wielkie koło. Zapomniałem wspomnieć, iż dwie osoby wcześnie się odłączyły, ponieważ tam im było bliżej do domu. „Mudia” również nas pożegnał przed mostem do Owczarni i zawrócił do domu.

Zostałem z Markiem, z którym to tłukliśmy się po bagnach dziurach, kamieniach, aż w końcu zmęczyliśmy tę drogę i dobrnęliśmy do Oliwy a we Wrzeszczu pożegnaliśmy się , każdy pojechał własną drogą. Tak, więc nasza dzisiejsza przygoda się zakończyła, było bardzo miło i pogoda również nam dopisała. Niech żałują Ci, co nie pojechali, bo powtórki już nie będzie.

Mieczysław Butkiewicz

asfalt=brak

dystans=50

kondycja=normalna

profil=normalny

trud=normalny

m=Osowa

szlak=żółty

obszar=TPK

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , | Leave a comment

Rajd do Sulęczyna 2006 r

By | Published 18 sierpnia 2006

Długo zastanawiałem się, w którym regionie naszego województwa wybrać trasę na wyprawę dwudniową. Druga sprawa to znalezienie noclegu w okresie sezonu nie jest takie łatwe. Po dość długich poszukiwaniach udało mi się znaleźć wolną agroturystykę w Sulęczynie. Zamieszkamy w „Domku Przy Jałowcach”. Start nastąpił 19 sierpnia 2006r. Chęć udziału w naszym wypadzie rowerowym zgłosiło 14 osób. Z tym, że mieliśmy jechać w 11 osób a reszta miała przybyć na miejsce przeznaczenia indywidualnie. Pogoda nie była najlepsza, ponieważ niebo było dość mocno zachmurzone a przed wyruszeniem na trasę otrzymałem wiadomość, że w Gdyni pada deszcz.

Tak sobie pomyślałem nie najlepiej się zapowiada, ale trudno najwyżej zmokniemy, musimy jechać 🙂 Ruszyliśmy przez szlak zwiniętych torów i poligon do Otomina.  Jedna z naszych koleżanek nie była najlepiej przygotowana kondycyjnie, więc byłem zmuszony zaproponować jej o wycofanie się z dalszej jazdy, ponieważ na krótkim odcinku musieliśmy czekać na nią i na zamykającego. Nie możemy jeździć poniżej 20 km/h a tutaj tak się zapowiadało, wówczas dojechalibyśmy do Sulęczyna dopiero na noc. Bardzo mi przykro, ale to przestroga dla innych. W Otominie wsiadamy na szlak niebieski i jedziemy do Żukowa, a stamtąd jedziemy szosą do Borowa, w którym to jest zjazd na niebieski szlak. Za Kartuzami w pobliżu Rezerwatu „Zamkowa Góra” zgubiliśmy drogę i nie mogliśmy odnaleźć szlaku czerwonego. Trzeba było przebijać się przez chaszcze, czyli przez pościnane gałęzie drzew sięgające niekiedy dosłownie do kolan. Trudno było utrzymać równowagę na nogach, a na dodatek należało ciągnąć za sobą rower.

W końcu straciliśmy dużo czasu zanim odnaleźliśmy jakąś przyzwoitą drogę. I tak dojechaliśmy do Chmielna. Z Chmielna skierowaliśmy się w kierunku miejscowości Lampa, Sznurki, Przewóz, Zgorzałe i Stężyca. Ze Stężycy ruszyliśmy w kierunku Gapowo, Betlejem i Węsiory. W Węsiorach chcieliśmy odwiedzić „Kamienne Kręgi”, ale w tym dniu chyba nie było nam to pisane, ponieważ „przelecieliśmy” je z szybkością odrzutowca i zanim zorientowaliśmy się to już nie chciało nam się wracać parę kilometrów, ale to nic straconego w drodze powrotnej na pewno tam zawitamy. Z Węsior do Sulęczyna pozostało nam tylko ok. 6 km, więc gnamy już szosą do naszego celu. W Sulęczynie szukamy sklepu, aby zaopatrzyć się w kiełbaskę, chleb i picie. Czeka nas zapowiedziane przez organizatora ognisko 🙂 Jest sklep, więc zaopatrujemy się w artykuły żywnościowe i jedziemy na miejsce przeznaczenia.

UFF!!! Nareszcie, a na miejscu już czekają 3 osoby. Krótkie przywitanie a u progu domu wita nas gospodyni i proponuje schowanie sprzętu do garażu. Jest chyba godz. 17:00, więc mamy dużo czasu do rozpalenia ogniska. Część poszła nad jezioro, aby wykąpać się a reszta została i brała prysznic już na miejscu. Jak już zaczęło się ściemniać to rozpoczęliśmy rozpalać ognisko. Ognisko było wspaniałe i kiełbaski bardzo smakowały, trwało ono do późnych godzin nocnych. Rano pobudka godz. 10:00, bo za moment gospodyni miała przynieść śniadanie. Jajecznica na boczku….coś wspaniałego, kawa lub herbata, co kto wolał. Po śniadaniu mieliśmy wyruszyć w drogę powrotną, ale trochę się rozpadało, więc odczekaliśmy i z pół godzinnym opóźnieniem wyruszyliśmy a po drodze jeszcze odwiedziliśmy jezioro, gdzie zrobiliśmy parę fotek……następnie start w kierunku Węsior, gdzie zahaczyliśmy o kurhany, do których nie dojechaliśmy dnia poprzedniego.

Naładowani energią 🙂 ruszyliśmy w kierunku Chmielna przez Niesiołowice, Czysta Woda, Żuromino, Borzestowska Huta i Chmielno. Dalej w kierunku Kartuz, ale Kartuzy ominęliśmy bokiem. W końcu dojechaliśmy do wsi Przyjaźń i tu w zasadzie zakończyła się nasza wyprawa, ponieważ większość skierowała się do Gdyni a reszta, czyli 5 osób pojechała razem ze mną niebieskim szlakiem do Otomina. W Otominie ta piątka znowu się podzieliła, dwie osoby odjechały, ponieważ bliżej mieli do domu.

No i zostałem z Adamem i jego partnerką (przepraszam, ale nie zapamiętałem imienia). Ruszyliśmy w kierunku ul Kartuskiej i tam znowu rozdzieliliśmy się ja skierowałem się w kierunku szlaku zielonego a Adam z koleżanką pojechali główną drogą do Gdańska. Więc ruszyłem do lasu już solo, aby wjechać na szlak zielony, znam tę drogę na pamięć, także w mgnieniu błyskawicy znalazłem się już na szlaku A tam to już „leciałem jak burza” po tych wszystkich zakrętach leśnych, śpieszyło mi się trochę do domu. Bardzo szybko znalazłem się w Matemblewie i dalej na Zaspę. W domu byłem o godz.19:00, i tak, więc zakończyła się nasza wspólna wyprawa dwudniowa. Czy było fajnie nie mnie to oceniać, pozostawiam to uczestnikom, ale mogę a właściwie muszę podziękować wszystkim bikerkom i bikerom za mile spędzony czas.

Nasze dziewczyny spisały się dzielnie na trasie pomimo czasami bardzo ciężkich przeżytych chwil z nami zwłaszcza na tym odcinku rezerwatu „Zamkowa Góra”, tam rzeczywiście było nawet powiedziałbym bardzo ciężko a one szły jak czołg 🙂 po tych gałęziach ciągnąc za sobą swoje maszyny. Po za tym muszę podziękować naszej koleżance Agnieszce, że zechciała nam towarzyszyć przy ognisku. Specjalnie przyjechała z Gdyni autobusem…..ale poświęcenie, co? Było nam miło gościć w naszych bikerskim towarzystwie……myślę, że się nie nudziłaś w tak dobranymi wspaniałym rowerowym gronie.

Refleksje:

Doskonale był przygotowany sprzęt, bo przejechaliśmy w sumie 180 km i ani jednej awarii.

Druga sprawa to kondycja w zasadzie u wszystkich była dobra.

Może rzeczywiście czasami za szybko „lecieliśmy”, ale w następnym dniu jak zauważyłem było dobrze, nikt daleko nie zostawał.

No i najważniejsze to właściwie pogoda była super, bo nawet pokazało się słoneczko w drodze powrotnej a myślałem, że będzie gorzej.

Do końca dojechaliśmy wszyscy cali i szczęśliwi nikt nie nocował w lesie 😀

Nie ukrywam, że odczułem trudy tego wyjazdu, czasami był dość uciążliwy….nie mogę mieć do nikogo pretensji, ponieważ sam tę trasę dobierałem.

Dość dużo było podjazdów i to w większości po ciężkim terenie jak piasek, korzenie itp.

No cóż takie jest życie bikera 🙂

Tekst: Mieczysław Butkiewicz

Foto: Mieczysław&Andrzej

asfalt=normalnie

dystans=200

kondycja=normalna

profil=normalny

trud=normalny

m=Otomin

m=Żukowo

m=Kartuzy

m=Chmielno

m=Stężyca

m=Węsiory

m=Sulęczyno

szlak=niebieski

obszar=Kaszuby

atrakcja=jezioro

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , , , , , , , , | Leave a comment

Rajd do Przegalina

By | Published 12 sierpnia 2006

IMG_4437.jpg.phpNa spotkanie przybyło 15 osób, no, więc spora grupka a do tego dołączyły trzy dziewczyny, za co im się należą szczególne brawa. Pogoda nie była najlepsza, ale było stosunkowo ciepło.

Dość długo padał bardzo mały deszcz, co nam oczywiście nie przeszkadzało, jedynie to, że było ślisko. Po wyjechaniu z Gdańska nastąpiła pierwsza awaria….kolega Janusz złapał gumę i tą złą passę zapoczątkował, bo później koleżanka była następną, która miała pecha.

Do Sobieszewa dojechaliśmy już bez żadnej awarii, ale na to długo nie dano nam czekać, bo w Przegalinie zdarzył się mały wypadek, kolega wjeżdżając dość szybko na mokry most pokryty deskami wpadł w poślizg no i wywrotka, na szęście nic mu się nie stało, oprócz pobrudzenia ubrania.IMG_4444.jpg.php

Jemu nic, ale rower nie wytrzymał i pękła mu rama pod siodełkiem w ten sposób, że siodełko można było wyjąć, ale z kawałkiem rury od ramy. Bardzo nieprzyjemna sytuacja….na szczęście można było jechać dalej, ale siodełko było luźne.

Na śluzie widzieliśmy jak statek przez nią miał przepływać (uwidocznione na zdjęciu), nie czekaliśmy aż przepłynie, bo mały deszczyk cały czas mżył, więc pojechaliśmy dalej w kierunku mostu w Kiezmarku tam przejechaliśmy go i zrobiliśmy nawrót wałem w kierunku Mikoszewa. Do Mokoszewa było 7 km tam przepłynęliśmy promem do Świbna i skręciliśmy do lasu gdzie odnaleźliśmy kolektor, po którym jechaliśmy, do Sobieszewa.IMG_4446.jpg.php

Bardzo sympatyczna droga leśna z dala od gwaru blachosmrodów. I tak się nieubłaganie zbliżał koniec naszej wspaniałej wędrówki rowerowej. <br>ok. Dojechaliśmy wszyscy w komplecie do Gdańska i tam zakończyliśmy naszą wędrówkę. Koleżanka, która złapała gumę miała pecha do tego stopnia, że już w Gdańsku zeszło jej ponownie powietrze….to naprawdę pech.IMG_4447.jpg.php

W sumie przejechaliśmy ok. 90km, nie jest jakiś wielki wyczyn, ale już na początku zakładałem, że będzie to rajd krótki i taki był. W tym momencie niejeden powie, że to nie dla niego trasa o takiej długości. Korzystając z okazji pragnę nadmienić, iż my nie prowadzimy rajdów krótkich. Każdy wyjazd będzie nie krótszy niż 90km….takie są nasze założenia naszej Gdańskiej Ekipy Rowerowej.

A więc do zobaczenia na następnym rajdzie!!!

Tekst: Mieczysław Butkiewicz

asfalt=sporo

dystans=100

kondycja=normalna

profil=niski

trud=niski

m=Olszynka

m=Sobieszewo

m=Świbno

m=Przegalina

m=Gdańsk

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , , , | 2 Comments

Rajd do Starogardu

By | Published 11 sierpnia 2006

IMG_6009.jpg.phpNiedziela 7 maj 2006r

Godz. 6:00 pobudka, czas wstawać….Wydaje mi się, że ma być jakiś rajd a może to tylko sen….no nie….. jestem chyba zaspany, szybko do łazienki.IMG_6017.jpg.php

Dopiero teraz doszło do mnie, że dziś wyjeżdżamy. Przed godz. 7:00 muszę wyjechać z domu, jeżeli chcę zdążyć na kolejkę o godz. 7:25 do Tczewa.

Więc szybko makaronik, czyli węglowodany oraz odżywkę Whey Gainer. Dobrze, że poprzedniego dnia przygotowałem śniadanie na drogę, jakieś kanapki, banany, dwa bidony z glukozą i cytryną.

Gonię szybko do Gdańska. Dojeżdżam i już z daleka widzę parę osób a między innymi znajoma twarz kolegi z grupy GRT, którego serdecznie przywitaliśmy.

Pociąg przyjeżdża trochę wcześniej także mamy czas na spokojne wejście z rowerami do przedziału. Przed Tczewem jeden z kolegów dostaje telefon, że Obcy nie zdążył na ten pociąg SKM, więc postanowił nas dogonić korzystać z pociągu pośpiesznego, który jechał 10 min za nami i to mu się udało. Wysiedliśmy w Tczewie i czekamy na peronie na kolegę a w międzyczasie ja otrzymałem telefon od Tomka Flash’a, że on przyjechał do Tczewa na kołach i nie wie gdzie my jesteśmy, więc poinformowałem go, że jesteśmy na peronie oczekując pociągu pośpiesznego, więc szybko do nas dołączył.IMG_6045.jpg.php

Niedługo pociąg przyjechał i z niego wysiadł Obcy. Jest nas 10, czyli w komplet….ruszyliśmy w kierunku szlaku żółtego.

Naszym azymutem był właśnie szlak żółty i tak zaczęliśmy go realizować. Pogoda wręcz doskonała, słoneczko przygrzewa, co jakiś czas zachodziło za chmury i pojawiało się ponownie.

I tak jechaliśmy w pełnej zwartej grupie….czasami droga była trochę uciążliwa w postaci kolein wykonanych przez traktory, ale najważniejsze, iż nie było nigdzie błota.

Trudno czasami było utrzymać kierownicę w rękach na tych fatalnych dołach, dziurach i korzeniach tu amortyzatory aż piszczały z przeciążenia. Każdy szukał jakiegoś toru bardziej przejezdnego, raz w lewo raz w prawo a czasami niektórzy wjeżdżali obok na runo leśne….no cóż takie jest życie bikera.

Aha zapomniałem wspomnieć mimo tak czasami utrudnionej trasy nie było żadnego OTB to tylko świadczy o dobrze opanowanej technice jazdy po ciężkim terenie.

Gdzie ten kompresor?, bo wówczas byłoby jakieś urozmaicenie, przynajmniej byłoby pozorowane OTB hehe.IMG_6087.jpg.php

Tempo było spokojne, tym razem nie było żadnych wyścigów, tylko Flash często przelatywał koło nas jak odrzutowiec… na liczniku chyba miał 35km/godz. Zostawiał nas ok. 100m z tyłu, szybko rzucał bika na ziemię, i sam kładł się na glebę i wyciągał foto. My natomiast dojeżdżając do niego musieliśmy omijać leżącego fotografa, aby go nie najechać kołami, tym bardziej, że nie miał jak zwykle kasku….no cóż widocznie go nie lubi.

Cały czas jechaliśmy żółtym szlakiem do miejscowości Szpęgawsk, Rywałd i Brzeźno Wielkie. I od tego miejsca kierowaliśmy się za pomocą kompasu, który doprowadził nas do Wisły i w tym momencie kompas schowałem do sakwy.

Jechaliśmy już szosą trzeciej kategorii, także ruchu samochodowego nie było. Po drodze krótkie zaopatrzenie i w drogę.

I tak po 120km dotarliśmy do Gdańska. Jedno mnie zaskoczyło a mianowicie, iż żadna z dziewczyn nie zdecydowała się przyjechać…..czyżby jeszcze kondycja nie ta, która powinna być?, albo nie chciało się wstać w niedzielę trochę wcześniej.

Korzystając z okazji chciałem podziękować tym wszystkim, którzy brali udział w naszym rajdzie. Po za tym należą specjalne podziękowania Markowi, który mocno wspomagał nas w nawigowaniu trasy….trzeba przyznać, że drogi znał nieomal na pamięć.

Marek tylko na drugi raz nie bierz ze sobą tak załadowanego plecaka, bo to jest zbyt uciążliwe na dłuższych trasach.

Po za tym dziękuję koledze Satanowi, że chciał zaszczycić nasze progi swoją obecnością.

Refleksje:

Świetny wypoczynek na łonie natury.

Świetnie dobrana paczka bikerów

Nie było ani jednej awarii, czyli świetnie przygotowane rowery i za to dziękuję!!!

Kondycję u wszystkich oceniłbym na piątkę.

Wprawdzie tempo nie było duże, ale przecież na rajdach nie chodzi o to, to nie są rajdy XC i takie nigdy nie będą.

Jeździmy typowo rekreacyjnie i nie mamy zamiaru popisywać się wyścigami przed innymi to nie nasza profesja…..chcemy odpoczywać.

Trochę osobistych refleksji:

Moja forma , po zimie wyraźnie rośnie, czyli powoli wracam do dawnej kondycji.

Następna sprawa to zmiana ramy w moim rowerze na typowo górską, która bardzo mi to pomogła zwłaszcza na podjazdach, których właściwie nie wiele było…a szkoda!!!, ale ja to sobie odbije na następnym rajdzie typowo górskim, ale na razie nie będę go zdradzać.

Tekst: Mieczysław Butkiewicz

Zdjęcia: Flash&Tomek i moje

asfalt=niewiele

dystans=100

kondycja=normalna

trud=normalny

profil=niski

m=Tczew

m=Szpręgawsk

m=Rywałd

m=Brzeźno Wielkie

szlak=Żółty

atrakcja=panorama

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , , , | 1 Comment

Rajd do Borowa 2006r

By | Published 11 sierpnia 2006

IMG_6312.jpg.phpUdało się zebrać w tym upale 6 osób i ruszyliśmy w kierunku Kartuz szlakiem niebieskim, trasa miała być krótka, atrakcyjna, ale ciężka.

Borowo 2006rIMG_6314.jpg.php

Rajdu nie ogłaszałem, ponieważ chcieliśmy zrobić wycieczkę w gronie kameralnym, i to taką wycieczkę, której nigdy nie robiłem, czyli krótko mówiąc wycieczka z wieloma atrakcjami sportowymi ale o tym się dowiecie nieco później.  Naszym celem było dotarcie do jeziora Karlikowskiego w Borowie. W tym wielkim skwarze (temp. 28stopni nie jest tak uciążliwe jak się jedzie lasem) bocznymi drogami dojechaliśmy do upragnionego jeziora. Za godzinę pływania kajakiem biorą 5zł, więc bez namysłu wykupiliśmy bilet no i była wielka frajda nad wodą. Trzy osoby zgłosiły chęć popływania kajakiem.

Jedni pływali drudzy pływali kajakiem a Intel wymyślił nową dyscyplinę sportową „kolarz podwodny” czyli na pełnej szybkości wjeżdżał do jeziora swoim bikiem. To była chyba najciekawsza dyscyplina, bo nawet znalazła się publiczność, która była mocno ubawiona. Na zdjęciach widać, że rower na głębokiej wodzie nie tonie jedynie się wywraca do góry, kołami. Przed takim wjazdem matki zabierały swoje pociechy na bok, aby nie stworzyło się jakiegoś niebezpieczeństwa dla ich maluchów, tłumacząc, iż za moment będzie jechał „wodny kolarz”. Jednym słowem była fajna zabawa. ( te wszystkie wjazdy wodne są ujęte na fotkach).  Kajak był wypożyczony na godzinę, więc każdy z tej trójki mógł trochę powiosłować. Na dłużej nie mogliśmy wypożyczyć kajaku, po mieliśmy jeszcze przed sobą kawałek drogi, więc należało powoli się zbierać i wracać na trasęIMG_6318.jpg.php

Następna konkurencja to była spinaczka z rowerem na plecach, ale o tym to później. Fajnie było tylko nie wiedzieliśmy, jaka atrakcja jeszcze na nas czekała.

Wsiedliśmy w Żukowie na szlak niebieski i tak sobie jadąc trafiliśmy na szlak, wzdłuż Raduni. W zeszłym roku już raz szliśmy tą fatalną drogą tam właściwie nawet nie widać tej dróżki tylko od czasu do czasu znaki na drzewach i stąd też wiedzieliśmy, iż idziemy a raczej pełzniemy właściwą trasą, a teraz po raz drugi władowałem się na ten sam szlak. Temperatura, wysokie zwalone drzewa, przez które trzeba było przenosić rowery na plecach no i ten duży spad do do rzeki Radunia.

Trudno było się utrzymać na nogach a w dodatku rower pod pachą. Tak szliśmy chyba ok. 1 km i nie był to koniec, więc zaproponowałem skręcić w lewo pod kątem 90 stopni w górę, a tam jest jakaś ścieżka. <br> Wszyscy się zgodzili. O wniesieniu roweru do góry nie było możliwe a jedynie należało go wciągać po ziemi. Buty ciągle zsuwały się w dół, więc należało szybko łapać się jakieś gałęzi, bo w przeciwnym przypadku czekała kąpiel przymusowa w rzece.IMG_6323.jpg.php

Dość długo wciągaliśmy siebie i rowery, aż nareszcie koniec i tu wszyscy myśleli o odpoczynku, ale niestety ruszyliśmy dalej, bo komary by nas zjadły (potworna ilość). Była dróżka mocno zapiaszczona, więc ponownie prowadzimy rowery i byliśmy szczęśliwi, że skończyły się takie ostre wzniesienia.

I tak dobrnęliśmy do szosy, która prowadziła do Żukowa a stamtąd bocznymi drogami do Otomina. W Otominie pożegnaliśmy się, ponieważ 3 osoby mieszkają w pobliżu. Intel ze względu na pilne sprawy rodzinne musiał wracać do domu szosą. Ja wracałem do Wrzeszcza z naszą Asią (Jesion). Rajd według mnie był mocno wymagający w każdym bądź razie nie dla pierwszoklasistów. Zespół ludzi był wspaniale dobrany, wszyscyIMG_6330.jpg.php z dobrą kondycją. Jedyną osobą, o której myslałem, że jest słabsza kondycyjnie to właśnie byłem ja jako prowadzący ten rajd. Jestem po 6 tygodniowej przerwie chorobowej, więc miałem pewne obawy czy sobie poradzę na tak ciężkim terenie i w dodatku w takim upale. Już w połowie rajdu wiedziałem, że jest wszystko OK. Ktoś kiedyś powiedział jak ktoś miał kondycję to ją tak szybko nie traci a 6 tygodni to nie jest duża odległość czasu….i miał rację, czułem się wspaniale a sił mi nie ubywało. Rajd trwał 8 godzin na świeżym powietrzu, ilości km nie podaję, ponieważ to dla mnie to nie ma większego znaczenia ile przejedziemy. Nie po to jedziemy, aby nabijać kilometry….już mnie przestało to bawić.

W tym momencie chciałem wszystkim biorącym udział podziękować, oraz za wzorowe przygotowanie sprzętu, ani jednej awarii.

tekst: Mieczysław Butkiewicz

foto: CANON A60

asfalt=sporo

dystans=50

kondycja=normalna

profil=niski

trud=niski

m=Żukowo

m=Borowo

szlak=niebieski

obszar=kaszuby

atrakcje=jezioro

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , , , | Leave a comment

Hel-3_Sopot

By | Published 9 sierpnia 2006

IMG_13018 maja 2005r odbył się wielki rajd  Hel. Z Wrzeszcza pociągiem wyjechaliśmy o godz. 8.07. Spotkanie miało i odbyło się w Redzie. 15 uczestników to liczba chętnych na podbój Helu w tym trzy dziewczyny, co mnie i nie tylko mnie zaskoczyło. Uważałem, że na takie odległości dziewczęta nie jeżdżą….wiedziałem tylko o Asi, która miała wielką ochotę zwiedzić Hel. Jak się okazało nie była ona jedyną. Przybyła jeszcze jedna (również Asia) i Iwona. Ruszyliśmy….. jechaliśmy cały czas tempem 24-25km/godz.Pogoda była wymarzona, niech żałują ci, co nie zaufali mojej prognozie, wiatru prawie nie było wcale, słoneczko świeciło także trudno było o lepszą pogodę….. gorzej było w drodze powrotnej, jeżeli chodzi oczywiście o wiatr. Przed Władysławowem wyprzedziły nas dwa samochody pozdrawiając nas, były to dwa naładowane samochody sprzętem do schodzenia przez płetwonurków pod wodę.IMG_4295

W Jastarni skręciliśmy do zbiornika portowego, gdzie spotkaliśmy starych znajomych właśnie tych samych podwodniaków. Oczywiście przed wyjazdem z Gdańska otrzymałem zaproszenie od mego syna Andrzeja, na odwiedzenie ich bazy, z czego oczywiście skorzystaliśmy celem nawiązania bliższych kontaktów z nimi. Wprawdzie nie widzieliśmy ich jak schodzą pod wodę, ponieważ czekali na przypłynięcie kutra, który zabierał ich na morze. Więc zrobiliśmy parę fotek pamiątkowych i w drogę na Hel.  I nareszcie wielki Hel….była to godz. 13.00.IMG_4297

Ustaliliśmy, że każdy indywidualnie zwiedza to miasto a na godz. 14.00 spotykamy się przy muzeum na molo. Potworzyły się małe grupki i zniknęły mi z pola widzenia. Ze mną zostali tylko dwaj koledzy, którzy jak widać nie mieli wielkiej ochoty na zwiedzanie. Ja szukałem uparcie jakieś smażalni ryb….byłem głodny. Usiedliśmy w małym barku na świeżym powietrzu, rybka smakowała i zupka również….gadu gadu i już godz. 14.00, a więc jedziemy na nasze umówione miejsce spotkania. <br><br> Grupa była już prawie w całości….za chwilę dołączył Tomek…i w drogę!dsc06326

Nasza średnia trochę się obniżyła z powodu czołowego wiatru przez 35km. I tu dawaliśmy sobie zmiany na prowadzeniu ja często siadałem na kółko prowadzącemu. Przed Włądysławowem wyprzedzili nas nasi wodniacy machając nam ręką na pożegnanie, wówczas pomyślałem sobie, że dobrze wam machać rękoma a my musimy machać, ale nogami i to pod ten cholerny wiatr haha. <br><br> Wiedzieliśmy, że wjeżdzjąc do Władysławowa skręcimy o 90 stopni w lewo, to wówczas wiatr będziemy mieli boczny i tak było. Nastąpiła ulga….wiatr z boku a czasami z tylu, także znowu tempo wzrosło. I tak jechaliśmy aż dojechaliśmy do Chyloni. Tu nastąpiło rozdzielenie grupy, cześć pojechała rowerami do Gdańska a ja z kolegą Robertem wsiedliśmy do kolejki. Nie ukrywam, że miałem ochotę jechać rowerem do domu, ale miałem pewne obawy czy dojadę, ponieważ była jedna próba skurczu mięśni, więc wolałem nie ryzykować. Do kolejki dojechałem bez problemu.

Ilość przejechanych kilometrów:

Tomek 182km

Plucho 188km

Asia 172km

Mietek 150km

Robert 150km

Średnia z całej trasy wynosi ok. 22km/godz

Te różnice wynikają z tego, że część nie skorzystała z pociągu.

Tekst: Mieczysław Butkiewicz

Foto: Mietek&Tomek

Zdjęcia wykonano aparatem CANON A60

asfalt=max

dystans=100

kondycja=normalna

profil=niski

trud=niski

m=Sopot

m=Reda

m=Władysławowo

m=Hel

Posted in Relacje | Tagged , , , , , | Leave a comment

Rajd do Przywidza 2006r

By | Published 8 sierpnia 2006

12.jpg.php1 październik….nowy miesiąc i nowy rajd, tym razem do Przywidza. Na spotkanie przyjechało 19 osób w tym trzy koleżanki: Asia, Kasia i Gosia. Przed wystartowaniem otrzymałem dwa telefony: pierwszy od Gosi, że się spóźni 20 minut, drugi od Arka z Redy……ta sama sytuacja, więc poprosiłem Tomka Flash’a, aby poczekał na nich przed dworcem PKP….zgodził się. Wiedziałem, że nas na pewno dogonią. A więc wystartowaliśmy przez szlak zwiniętych torów, następnie przez poligon, gdzie nasz kolega Maciek miał pecha…..zerwał się się łańcuch, także przymusowa przerwa, która notabene nie trwała zbyt długo, a więc nie najlepiej się zaczęło. I w tym miejscu Tomka grupka nas dogoniła, także już byliśmy w komplecie.13.jpg.php

Jedziemy dalej do Otomina a tam miał przybyć i czekać na nas Tomek-Pruszcz. Najpierw krótka asfaltów ka a później wjeżdżamy do lasu na szlak zielony a później na niebieski i gnamy do przodu…..dojechaliśmy, ale tam na nas nikt oczywiście  nie czekał…..Tomek nie przyjechał widocznie coś mu wypadło……Tomek żałuj, było super:-D W Otominie poznaliśmy nowego kolegę Pawła, który dołączył się do nas. Mieszka on w  Kolbudach, więc poprosiłem go o wsparcie nawigacyjne na co on wyraził zgodę. Szlak zielony, którym mieliśmy jechać Paweł stwierdził, iż nie jest on lajtowy, tędy często jeździ i zna go jak własną kieszeń. No cóż musimy jechać, już nie raz musieliśmy przejeżdżać po krzakach, gałęziach usłanych na dróżkach po wycinkach drzew i jakoś poradziliśmy to myślę, że i z tym sobie poradzimy.

Rzeczywiście trasa czasami jest makabryczna, również na drodze dużo odciętych gałęzi, koleiny na pół metra głębokie,  w takiej koleinie  ledwo się jechało na szczęście dużo ich nie było, po za tym jazda po dróżce zarośniętą wysoką trawą. W każdym bądź razie szlak rzeczywiście nie był łatwy, ale wszyscy sobie poradzili i nie było maruderów. W końcu dojechaliśmy do Przywidza i skierowaliśmy się prosto na molo nad jeziorem, gdzie czekał na nas nasz stary znajomy Wiesiek na swej kolarzówce, a więc przywitanie parę ciepłych słów i zasłużony odpoczynek. Wszyscy porozkładali się jak kto mógł i czekali oczywiście na zawody, gdzie nasz dyplomowany rowero-nurek „Intel” miał zademonstrować swe umiejętności, ale tym razem skoków nie było, ponieważ stwierdził, że nie był przygotowany do nurkowania z tak wysokiego pomostu. W zamian za to przygotował nową dyscyplinę a mianowicie „wjazd do jeziora”, czyli polegało to na tym, że miał jak najdalej dojechać po dnie jeziora.28.jpg.php

Kibiców miał dużo, więc doping był coraz głośniejszy. Takich wjazdów miał kilka i w końcu zawody się zakończyły.
Za zdobycie pierwszego miejsca otrzymał uśmiech od naszej przemiłej bikerki  „Eleny”.Drugiego miejsca nie było, bo koledzy oddali walkę walkowerem już nie będę wymieniał kto :-D. Było ciepło i wesoło, ale czas wracać na trasę w kierunku naszych domów a więc wracamy czarnym szlakiem. Przedtem zahaczyliśmy o jakieś sklepiki celem uzupełnienia zapasów. W Przywidzu po raz drugi Maćkowi zerwał się łańcuch…..chyba ma za dużo pary w nogach:-D, znam takiego co rwał łańcuchy a szkoda że on dziś nie dojechał do nas a może właśnie zerwał łańcuch w drodze do naszej ekipy:-D31.jpg.php

Ruszyliśmy…..trochę asfaltu i wjechaliśmy do lasu. W momencie jak wjechaliśmy na czarny szlak to tak jakbyśmy jechali po autostradzie, fantastyczna droga.
Żadnych wybojów, równa szutrowa dość szeroka droga. Tempo było nie złe także dość szybko dotarliśmy do Otomina, gdzie nawet nie zatrzymywaliśmy się. No właśnie i tu ponowna awaria i znowu Mackowi przydarzyła się następna awaria….złapał gumę. Maciek miałeś dziś widocznie zły dzień:-D…..to się zdarza.

Ten odcinek drogi przebyliśmy w szybkim tempie dojechaliśmy do hipermarketu Auchan, gdzie skręciliśmy za nim na szlak zielony, który doprowadził nas do Matemblewa, gdzie pożegnaliśmy Michała
z jego synem a my pojechaliśmy tym razem szlakiem żółtym dalej.
Następnie przejechaliśmy Potokową dojeżdżając do Wrzeszcza i tu następni odłączyli.
We Wrzeszczu byliśmy o  godz 18:00
Trasa trochę się wydłużyła bo na liczniku odczytałem 90km.
Cały czas duktami leśnymi, drogami szutrowymi no i trochę łąkami z wysoką trawą.

Refleksje:
Miało być lajtowo i moim zdaniem tak też było, chociaż słyszałem inne odgłosy na ten temat.
Pogoda była na medal, ciepło i bez deszczu.
Naszym dziewczynom gratulujemy wytrzymałości na trasie….byłyście wspaniałe !!!
Przy okazji chciałem podziękować wszystkim kolegom, że zechcieli zaszczycić nasze GER’owskie szeregi.
I na koniec podziękowania dla Pawła, który tak wspaniale nawigował….mam nadzieję, że nie ostatni:)
tekst: Mieczysław Butkiewicz
foto: Tomek&Mieczysław

asfalt=niewiele
dystans=100
kondycja=niska
profil=normalny
trud=niski
m=Otomin
m=Kolbudy
m=Przywidz
szlak=czarny
obszar=kaszuby
atrakcja=jezioro
typ=rowerowy
Posted in Relacje | Tagged , , , , , | Leave a comment

Rajd do Pelplina 2006

By | Published 17 czerwca 2006

pelplin_logo

To był jeden z tych poranków, kiedy to budząc sie masz wrażenie, że słońce jeszcze nie wstało, ale patrząc na zegarek nie możesz wyjść z zaskoczenia jak bardzo wrażenia mogą odbiegać od rzeczywistości. Patrząc na ilości deszczu spływające ulicami miałam spore wątpliwości, czy na miejsce zbiórki pojawi się ktokolwiek, a kiedy kolejny uczestnik odzywał się z rezygnacją byłam przekonana, że moje stawienie się w Otominie będzie formalnością.

Z myślą o bezrowerowej i bezbłotnej niedzieli przemierzałam kolejne strugi przemoczonego miasta. Nie spóźniona i już nie sucha dotarłam ma miejsce, gdzie zobaczyłam dokładnie to, czego się spodziewałam, czyli nie zobaczyłam nikogo.. nikogo na rowerze 😉 Spojrzałam na zegarek – minuta po czasie, w pierwszej chwili chciałam po prostu zawrócić, ale ponieważ deszcz zelżał postanowiłam przesmarować skrzypiące z wilgoci kółeczka tylnej przerzutki. Minęło kilka minut i w momencie, kiedy chciałam się zbierać zobaczyłam wyłaniającą się z zielonego szlaku, ubłoconą postać, a wynalazek, na którym owa postać się poruszała do złudzenia przypominał.. rower? -Nie, to nie możliwe – pomyślałam.

A jednak. Lekko spóźniony, ubłocony i gotowy do dalszej drogi przyjechał Marek (ten sam Marek, który 2 tygodnie temu tak sprawnie wykorzystał znajomość terenów rajdu przeprowadzając uczestników bezpiecznymi drogami). A niech to – pomyślałam, znowu czeka mnie 3h czyszczenia roweru po takich maseczkach błotnych 😉 Po trzykrotnym upewnieniu się, że Marek napewno chce kontynuować wypad ruszyliśmy planowaną trasą, czyli: Kolbudy, Pręgowo, Czerniewo, Boże Pole Królewskie, Skarszewy, Bolesławowo, Obozin, Ciecholewy, Rywałd, Pelplin, Rajkowy, Subkowy, Narkowy, Tczew. W Kolbudach odezwał się telefon. Okazało się, że jeszcze jeden niedoszły uczestnik chciał do nas dołączyć, ale niestety straty czasowe zdemotywowały kolegę. Dalej trasa przebiegała bez problemowo, nie wliczając oczywiście nadrożnych stawków, wszechobecnego błota i siąpiącego deszczu.

Z kilometrami (przed południem) zaczęło wychodzić słońce, a wiatr, na tyle mocny, skutecznie osuszał nas i nawierzchnie. Do Pelplina wjechaliśmy około 14stej susi, lekko ubłoceni i zadowoleni z przebiegu wycieczki oraz pogody, która od jakiegoś czasu nam sprzyjała. Minęliśmy górę Jana

Pawła II, przy katedrze Marek zrobił kilka fotek [niestety, na razie nie ma możliwości, by je dostarczyć, a fotki, które oglądacie zostały zrobione podczas objazdu owej trasy około miesiąca temu by Flash], zatankowaliśmy i pożegnaliśmy cel wyprawy udając się w drogę powrotną. Słońce zaczęło mocniej grzać, tak, że kurtki okazały się zbyteczne, a nawet utrudniające dalszą jazdę. Z Tczewa, do którego dojechaliśmy o 17stej, postanowiliśmy wrócić na kołach. I tak między 19 i 20 wjeżdżaliśmy do Gdańska, który przywitał nas, tak dla odmiany – deszczowo 😉 We Wrzeszczu na chwilkę przystanęliśmy, a po chwili pożegnania każde z nas pojechało w swoją stronę, do domu 🙂 Mimo, iż z początku można było odebrać inne wrażenie, pogoda była prawie bardzo dobra. Dzielnemu Markowi należą się podziękowania za nie przestraszenie się tych kilku kropel;) które spadły z rana.

Mój licznik wybił 163km.

Elena

asfalt=normalnie

dystans=200

kondycja=normalna

profil=normalny

trud=niski

m=Kolbudy

m=Pręgowo

m=Rywałd

m=Pelplin

m=Tczew

szlak=niebieski

obszar=Kaszuby

atrakcja=jezioro

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , , , , , | Leave a comment

Po Kaszubach przez Sierakowice

By | Published 9 czerwca 2006

05.jpg.phpSpotkaliśmy się punktualnie o 9 nad jeziorem w Otominie… no, w zasadzie to dojechałem do Michała i kolegi, którego imienia niestety nie zapamiętałem (przepraszam) wybiła właśnie 9:01, ale to i tak nie najgorzej, bo z domu wygrzebałem się dopiero o 8:20. Chwile odczekaliśmy, ale nikt więcej się nie zjawił… a była taka piękna pogoda. We  3 ruszyliśmy szlakiem niebieskim w kierunku Kartuz. W Żukowie nowy kolega uznał, że nie da rady i się odłączył, aby nas nie spowalniać. Dalej jechałem więc już tylko z Michałem (Qazimodo).10.jpg.php

Aby ominąć Jar Raduni, pojechaliśmy przez most w Rutkach, dalej wzdłuż Jaru, by w Babim Dole wrócić na szlak niebieski (Kartuski), którym mimo miejscowych trudności i zaoranej drogi dojechaliśmy do Kartuz. Na krótkim odcinku dotychczasowy szlak pokrywał się z czerwonym (Kaszubskim), który w zasadzie na całej swej długości zagwarantował odpowiednią ilość wrażeń i krajobrazów. Nie było żadnych awarii, nie błądziliśmy, no i mieliśmy dosyć pojemne bukłaki, więc zatrzymywaliśmy się głównie, w celach fotograficznych.. jednak te postoje nie były zbyt długie, bo komarów było na każdym kroku… duuużo.

Po ostatnich opadach w lasach nie brakuje odcinków błotnych, jednak nie jest źle, wręcz przyjemnie, bo komary przez tę warstwę błota, jaką miałem na nogach raczej się nie przebijają.  Nad kolejnym z jezior (j. Kamienne) natrafiliśmy na niespotykanej w tej części kraju kamień. W butach z blokami nie udało mi się na niego wejść, jednak Michałowi na bosaka udało się bez problemu… cóż, ja postanowiłem sienie kąpać, aby nie zmyć warstwy ochronnej.

Kolejne malownicze odcinki i kolejne przygody, tym razem szlak wyprowadził nas w pole, tj. szlak był, a droga jeśli była, to została zaorana i teraz rosły na niej ziemniaki. Po drodze widzieliśmy w oddali ulewy, które jakimś cudem nas omijały. Na wysokości jeziora Potęgowskiego Michał zaliczył niespodziewany upadek. Skończyło się na bólach nadgarstka. Jadąc z Kamienicy Królewskiej widzieliśmy bardzo ciemne chmury nad Sierakowicami. Dojechaliśmy do Sierakowic i nie padało, więc może mieliśmy szczęście… pojechaliśmy do sklepu uzupełnić zapasy na resztę wycieczki i w chwili, gdy mieliśmy ruszyć zaczęła się ulewa… ale i tak pojechaliśmy.11.jpg.php

Nie daleko, ale i tak byliśmy już całkiem mokrzy zatrzymaliśmy się u babci Michała na herbatkę. W tym czasie przestało padać. Ruszyliśmy dalej, ale przed wyjazdem z Sierakowic odwiedziliśmy papieski ołtarz. Było już po 18, więc na powrót czarnym szlakiem nie było czasu…mieliśmy więc pojechać na Borucino przez Sierakowską Hutę, ale pomyliliśmy drogą i pojechaliśmy przez Szklaną. Mijając jezioro Bukrzyno Duże zjechaliśmy na leśną drogę wzdłuż jeziora Ostrzyckiego. Tym sposobem dojechaliśmy do Brodnicy. Zatrzymaliśmy się na punkcie widokowym, gdzie pewnie niedoedukowana rowerowo rodzinka zasypała nas takimi pytaniami, że odechciało mi się wyjmować aparat.

Dalej mieliśmy ruszyć w kierunku Ostrzyc, jednak nie wiem jak to się stało, że pojechaliśmy w kierunku Kartuz (chyba ten pośpiech, wystraszyła nas rodzinka). O błędzie zorientowałem się dopiero w Smętowie Chmieleńsim i tu właśnie moje i Michała drogi się rozdzieliły, gdyż była godzina 20:20, a Qazimodo obawiał się, że noc zastanie nas gdzieś w lesie. Z wpisów na forum wiem, że tak jak powiedział, tak pojechał główną drogą do Gdańska, przez Żukowo, gdzie zatrzymał się na jadło.

Ja natomiast upatrzoną sobie drogą ruszyłem w kierunku Goręczyna. Droga okazała się zapomniana, miejscami jak rwąca rzeka, ale dzięki temu ciekawa, a sam zjazd do Goręczyna to szybki szosowy zjazd. W Mezowie wskoczyłem na niebieski szlak, którym przeciąłem Jar Raduni, z którego wyjechać było trochę trudno, ale już od Babiego Dołu, Przyjaźń, Lniska i Czaple jechało się expresowo.

Słońce zaszło w okolicach Przyjaźni, a więc w Trójmiejskich lasach było już ciemno, jednak lampka, którą miała pozwoliła mi zjechać niebieskim do Doliny Radości, skąd już prosto do Oliwy a następnie ścieżkami rowerowymi do Jelitkowa, Sopotu i do domu…

tekst i foto: Tomek „Flash”18.jpg.php

Krótka relacja Michała

Wszystko zaczęło się od wizyty na stronie RWM. Przeglądając propozycje wycieczek natrafiłem natrafiłem na propozycję Wojtka – którego nie znam ale pozdrawiam, wyprawy szlakami Kaszubskimi. Postanowiłem zaproponować „nieco” okrojoną wersję takiej wycieczki na naszej stronie. Jako że nigdy nie prowadziłem rajdu musiałem znaleźć przede wszystkim prowadzącego. Gorąco mi się zrobiło jak się dowiedziałem że to będzie Flash  – który podjął się realizacji
Ale cóż, nie wypadało już teraz odmówić, bo byłby wstyd. Liczyłem że może ktoś jeszcze przyjedzie, kto razem ze mną będzie stopował Tomka. Oczywiście okazało się że przyjechał tylko jeden kolega – nieświadomy kto to Flash.
Do Żukowa dzielnie trzymał się – i jak na rozpoczynającego przygodę z rowerem trzeba przyznać że będzie niezły biker. Cała trasa do Sierakowic okazała się niesamowicie malownicza i ciekawa. Były szybkie zjazdy, techniczne oraz extremalne warunki polne.

Wyciągaliśmy sianko z napędów jak młynarze. Błota było więcej niż szutrowych tras. Asfaltu wcale nie widziałem. Po pierwszym kryzysie 30 km przed Sierakowicami poczułem się znacznie silniej. Oczywiście Flasza nie dopędził bym nawet na tandemie do MTB (jak by mi kto takiego zaprojektował). Czekał na mnie czasem choć nie narzekał że zamulam. Po prostu gdy On robił fotki ja brałem oddech.

Najgorsze były jednak komary. Jeszcze tyle tych małych skur…. nigdy mnie nie pogryzło. Ale w drodze powrotnej przez jakieś 2,5 h lał niezły deszcz więc byliśmy mokrzy ale wolni od komarów. Co do całej wyprawy to przyznać muszę że była to jak dotąd najlepsza wyprawa w jakiej brałem udział. Widoki super!!! Trasa bardzo różna. Szkoda tylko że strasznie zapomniana. Momentami zaorana i przywalona drzewami.

Jeśli mam się wypowiedzieć o trudności szlaku niebieskiego i czerwonego do Sierakowic to powiem tak: wyjechaliśmy o 9:00 z Otomina. O 17:00 byliśmy na miejscu. Czyli 8 godzin bardzo intensywnego pedałowania, mało przerw. A przejechane jedynie 100 km. Nie zamulaliśmy w tamtym kierunku. Wnioski wyciągnijcie sami. Wiadomo że pora roku i deszcze też miały na to wpływ, ja jednak polecam tę trasę tylko w 1 stronę. Potem wracać asfaltem lub PKP.

Polecam jednak aby tam wrócić w większym gronie. Bo to naprawdę suuuuuuuuper przygoda. Na nocną jazdę po lesie nie byłem już jednak gotowy i odłączyłem się od Flasha pedałując samotnie do domu. Drzwi otworzyła mi żona udzielając małej reprymendy za mój stan (błoto, mokry cały i w bąblach). Dzielnie to zniosłem i poszedłem spać. O 6 obudziła mnie sąsiadka stwierdzając że jeszcze tak zabrudzonej klatki schodowej to nie widziała. Tego już nie zniosłem. Nabrałem powietrza zacisnąłem pięści zrobiłem groźną minę i … powiedziałem: „To nie ja”

Kilka fotek w pełnej rozdzielczości umieściłem na serwerze RWMu, (17.06.2007 Sierakowie w słońcu i deszczu) polecam bo naprawdę ładne.

Michał „Qazimodo”

asfalt=niewiele

dystans=200

kondycja=normalna

profil=niski

trud=niski

m=Osowa

m=Rutki

m=Sierakowice

szlak=niebieski

obszar=Kaszuby

atrakcja=rzeka

typ=rowerowy

Posted in Relacje | Tagged , , , , | Leave a comment
« Older
Newer »