Do Wejherowa dojechaliśmy w pięciu osobowym składzie a po wyjściu z pociągu czekało na nas  pięć osób, czyli ekipa 10-cio osobowa w tym dwie koleżanki. Wystartowaliśmy……wjechaliśmy w las i od tego momentu  cały czas drogami leśnymi. Było sporo podjazdów i trochę piachu, a najgorsze to były korzenie wystające z pod trawy lub ziemi na które należało umiejętnie czyli pod odpowiednim kątem na nie najeżdżać. Po 24km zrobiliśmy pierwszy odpoczynek w Piaśnicy Wielkiej, gdzie odwiedziliśmy groby pomordowanych polaków przez hitlerowców.

Po krótkiej przerwie ruszyliśmy w dalszą drogę i tu odłączył się kolega, który na bagażniku wiózł córeczkę. Dalej nie mógł jechać, bo dla dziecka to by było zbyt długa i męcząca droga, a więc zostało nas 9 osób. I w tym składzie ruszyliśmy do upragnionego jeziora Dobre. Momentami szlaki urywały się i nie wiadomo było gdzie się skierować zwłaszcza na skrzyżowaniach a efektem tego były nasze błądzenia i czasami jechania na „czuja”. W końcu z naprzeciwka jechał samochód, którego zatrzymałem pytając o szlak zielony, dobrze trafiłem, bo pan nam dokładnie określił w jakim kierunku jechać…..podziękowałem i ruszyliśmy dalej i rzeczywiście trafiliśmy na zagubiony szlak. Ucieszeni pognaliśmy do naszego jeziora, gdzie mieliśmy dłuższy postój. Ja osobiście skorzystałem z bufetu gdzie zaserwowałem sobie kiełbaskę na gorąco. Po tej wyżerce bardzo ciężko się jechało, żołądek obciążony także „zdychałem” na podjazdach, dopiero po gdzieś 20 min doszedłem do siebie. Nie warto zbytnio się obżerać:) Było bardzo wesoło, a więc kilka fotek i ruszamy w dalszą drogę

Następne 12km dzieliło nas do Sobieńczyc. Trasa była trochę męcząca przez te podjazdy i  zwalone drzewa, które należało obchodzić na pieszo, po za tym trochę piachu choć nie było zbyt dużo. Był jeden podjazd, na który  pieszo trudno było wejść a co dopiero z rowerem, tu buty powinny mieć kolce a miał je tylko Mario

Sobieńczyce zdobyte. Zaplanowane było, że od tego miejsca wracamy szosą, ale Andrzej zaproponował nam trasę szutrową, którą zna na pamięć a więc on  objął prowadzenie. I tak po małych trudach wjechaliśmy do Wejherowa i to był koniec dzisiejszej wycieczki.

Był to chyba najlepszy rajd tego roku, wspaniałe drogi szutrowe i dukty leśne, wspaniała pogoda i wspaniałe humory wszystkich uczestników.

Składam podziękowanie koleżankom i kolegom za uczestnictwo w tym rajdzie.

Muszę przyznać, że puszcza Darżlubska to są piękne tereny do rekreacji rowerowej. Niedługo tam wrócimy, aby kontynuować następne wędrówki.

Rowery były doskonale przygotowane, bo nie było ani jednej awarii i o dziwo ani jednego upadku, bo na takich szlakach czasami zdarzają się wywrotki zwłaszcza na korzeniach.

Długość trasy 57 km.

tekst i zdjęcia: Mieczysław Butkiewicz

Korzystając z kolejnego długiego weekendu zdecydowaliśmy się ponownie wybrać w okolice Parku Narodowego Bory Tucholskie. Tym razem naszym celem były dwa niezwykle ładnie położone jeziorka lobeliowe oraz rezerwat Nawionek z kilkoma kilometrami single-tracków.

Na miejsce przyjechaliśmy w sobotę. Tym razem transportem był samochód do którego weszły 3 mocno skompresowane rowery oraz trzech pasażerów. W przyszłości rozważamy jednak podróże pociągiem aby uniknąć czasochłonnego pakowania oraz dziurawych i krzywych dróg dojazdowych. Na jednej z nich leżało nawet porzucone koło samochodowe – wyboje były tak duże, że właściciel zapewne nie zauważył ubytku.

Spanie mieliśmy zaplanowane w namiocie oraz dla niezwykle wytrzymałych – pod gwiazdami. Z oferty takiej nocy skorzystało 2/3 naszego składu. W uproszczeniu powiem, że ja wolałem spać w namiocie 🙂 ale jako jedyny posiadałem śpiwór na +3 st. C. Pogoda ogólnie dopisała pod względem słońca, lecz zupełnie nas załamała odnośnie temperatury. Było naprawdę chłodno, a na cyplu gdzie rozbiliśmy swój biwak cały czas nieprzyjemnie wiało.

Eksplorację dzikich okolic Borów warto prowadzić metodycznie, z mapą lub gps. Czasem można sobie pozwolić na odrobinę fantazji, ale doświadczenie pokazuje że lepiej mieć konkretny plan. W przeciwnym wypadku możemy natrafić na wiele piachu lub innych przeszkód, które skutecznie zmniejszą tempo naszej wycieczki, a tym samym nie pozwolą wrócić przed zmrokiem do miejsca biwaku. Nas to na szczęście nie spotkało, ale przejechaliśmy znacznie mniej kilometrów niż pierwotnie zakładaliśmy.

Rezerwat Nawionek przywitał dość stromym zjazdem aż do poziomu jeziora. Następnie czekało na nas kilka kilometrów wąskiej, ale niezbyt wymagającej drogi pomiędzy drzewami. Bardzo spokojne i ładne miejsce. Nieco wcześniej odkryliśmy inny single-track, znacznie bardziej trudny technicznie. Połączenie tych dwóch szlaków usatysfakcjonuje każdego rowerzystę z zamiłowaniami do lekkiego enduro.

Ciekawym elementem wycieczki była wyspa, do której prowadził spróchniały most (widać na filmie). Jadąc tym mostem (?) słyszałem jak za tylnym kołem pękają niektóre szczebelki. Aga zaliczyła glebę na mokrej części kładki, a ja udałem się na eksplorację niewielkiej wyspy. Oznaczyłem ją jako miejsce kolejnego biwaku – dzikie i niedostępne, czyli dla nas idealne.

Niebawem ciąg dalszy relacji z tych okolic.
Zapraszam na film.

Andrzej /scoot/

Aby obejrzeć film w jakości HD musisz wejść na stronę Vimeo, kliknij TUTAJ

W grupie znajomych postanowiliśmy spędzić święta w niekonwencjonalny sposób czyli pojechać na kilkudniowy wyjazd rowerowy. Za cel wybraliśmy wspaniałe okolice Parku Narodowego Bory Tucholskie i Jeziora Charzykowskiego.

Wraz z Pawłem, który był autorem wszystkich tras tego wyjazdu, ruszyliśmy w piątek około 17 z okolic Otomina w stronę Kościerzyny. Nie będę opisywał trasy, zresztą dla szczególnie ciekawych mogę udostępnić track z GPS. Tempo mieliśmy niezłe, średnia wyszła ok 22 km przy dystansie prawie 90 km. Ostatnie kilometry pokonywaliśmy nocą w świetle bardzo mocnej latarki Pawła. Nie było to łatwe ze względu na dość wymagający teren (dużo piachu) ale w końcu udało się osiągnąć pierwszy cel naszego wyjazdu. Rozbiliśmy namioty nad jez. Dywańskim w przygotowanym do noclegowania miejscu.

Przy okazji kilka słów o naszym wyposażeniu. Nie zabieraliśmy ze sobą bagażników i sakw, jak to bywa w klasycznym podejściu do rowerowego podróżowania. Kierowaliśmy się ideą „bikepacking”, niezbyt jeszcze rozwiniętą w Polsce lecz zdobywającą coraz więcej zwolenników. W kilku słowach można napisać, że założeniem takiego podróżowania jest minimalizowanie wagi każdego elementu wyposażenia. Niektórzy dochodzą w tym do przesady ucinająć nawet część uchwytów od szczoteczki do zębów czy łyżki.

Mój rower był wyposażony w sakwę podsiodłową (oczywiście montowaną bez bagażnika) W sakwie zmieścił się ultralekki śpiwór Cumulus Xlite200, ważący 430 gram oraz sporo ekwipunku takiego jak polar, lekka kurtka itp. Do tego posiadałem pożyczony od Pawła namiot jednoosobowy Tarptent którego waga wynosiła około 700 gram. Biwakową część wyposażenia zamykała mata Therm-a-rest, niestety dość ciężka bo aż 660 gram (planuję zakup lżejszej, 430 gramowej). W sumie namiot, śpiwór i mata ważyły około 1,8 kg.

Więcej o sprzęcie oraz bikepacking-u można przeczytać na blogu Pawła: LINK

Link do strony polskiego producenta toreb pod siodła i kierownice: LINK

Rano spotkaliśmy pozostałą część ekipy, czyli Agę oraz Wielkiego. Wspólnie ruszyliśmy w stronę głównego celu naszego wyjazdu. Ja niestety tam nie dotarłem, więc nie napiszę relacji, a jeśli jesteś ciekawy dlaczego to obejrzyj film 🙂

Andrzej /scoot/