Obawiałem się, że nam pogoda pokrzyżuje szyki, tym razem jednak udało się z rana pochmurno, ale później wyjrzało słoneczko. Nasza grupa składała się z 11 osób w tym dwie koleżanki.  Droga cały czas szuter i trochę lasu. Już na samym początku zapowiedziałem, iż ci silniejsi mogą jechać przed nami. Ustalałem gdzie mamy się spotkać i tak też było realizowane, najpierw spotkanie: dworek Oliwski, później Owczarnia i jezioro Wysockie. A od Chwaszczyna już jechaliśmy razem, bo  nie było już chętnych do wyprzedzania nas. Dojechaliśmy do naszego umówionego jeziora a tam już czekali na nas dwaj koledzy: Mariusz i „Bono”. Trochę posiedzieliśmy nad jeziorem, ale chętnych do kąpieli nie było, fakt, że woda była dość zimna.

Po jakimś czasie ruszyliśmy w drogę powrotną, trochę tą samą drogą  a później zmieniliśmy azymut na Tuchomek . Droga leśna, powietrze orzeźwiające, bo na otwartej przestrzeni było dość gorąco, tak, więc dojechaliśmy do Osowy. W Owczarni zjechaliśmy prosto do Oliwy, gdzie zakończył się nasz rajd i tu pożegnaliśmy się.

W sumie bardzo udana wycieczka, relaks na świeżym powietrzu.

Wszystkim uczestnikom dziękuję za wzięcie udziału w naszym rajdzie.

Tempo było dość wolne, ponieważ musieliśmy często czekać na osoby nie dające rady zwłaszcza na podjazdach…..och ta kondycja:) Żeby zjechać z górki trzeba najpierw na nią wjechać, nie ma nic za darmo:)

Na liczniku miałem 70 km,  zakładałem 65, więc trochę wyszło więcej

Mieczysław

Wycieczka do Krokowej rozpoczęła się o godzinie 10.20 przy dworcu kolejowym w Wejherowie i przebiegała następującą trasą: z Wejherowa wyruszyliśmy ulicą Ofiar Piaśnicy i po pokonaniu rozgrzewkowego podjazdu skierowaliśmy się do leśniczówki Kępino i Muza, a następnie drogą gruntową przez Puszczę Darżlubską do Leśniewa, skąd, po uzupełnieniu zapasów w sklepie na rogu ulic Starowiejskiej i Puckiej, udaliśmy się do Krokowej przez Domatowo, Połchówko, Trzy Młyny i Lisewo. Drogi były różne, od asfaltowych po usiane kamieniami drogi leśne. W lesie nastąpiła próba symulowanego strachu przed zabłądzeniem, ale jednak nikt się tym nie przejął (takie odporne to wszystko jest teraz : (  ). W Krokowej przy pałacu zrobiliśmy sobie półgodzinną przerwę na tzw. zajęcia własne (zwiedzanie, fotkowanie, kupowanie, obżeranie, gadanie i co tam jeszcze). Następnie ulicą Kolejową udaliśmy się w kierunku nowo powstałej drogi rowerowej biegnącej z Krokowej do Swarzewa/Gnieżdżewa. Droga (o nawierzchni asfaltowej) została utworzona w miejscu zlikwidowanego toru kolejowego. W Starzyńskim Dworze zjechaliśmy z drogi rowerowej i, po rzuceniu okiem na pozostałości dawnego majątku Zakonu Cystersów, udaliśmy się drogą gruntową do Mechowa, gdzie po obejrzeniu zabytkowego kościoła i grot… przeczekaliśmy burzę pod czekającymi tam na nas zadaszeniami (zwracam uwagę na precyzyjny harmonogram wycieczki  : )  ). Oczywiście nikt nie zmókł i niech sobie plują w brodę mięczaki, które ze strachu przed zmoknięciem z nami nie pojechały  : ). Z uwagi na bardzo duży opad deszczu, z Mechowa udaliśmy się do Darżlubia drogą asfaltową, a nie planowaną wcześniej gruntową. Tam wjechaliśmy na urokliwą leśną asfaltową (!) drogę przebiegającą przez środek Puszczy Darżlubskiej i dojechaliśmy do samego Wejherowa, włączając w to kawałek drogi o wdzięcznym numerze 218.

To tyle, jeśli chodzi o trasę. Na starcie wycieczki stawiło się 21 śmiałków (czy to aby nie rekord GER-u?) gotowych zmierzyć się z trudami (łatwej zresztą – ocena organizatora) trasy i tyle samo dojechało w całości do końca. Wszyscy dzielnie znieśli jazdę i (nie licząc jednego zasłabnięcia) nic złego nikomu się nie stało. Trzeba tu jednakże odnotować fakt pozostawienia w Starzyńskim Dworze sikającego w krzakach kolegi, o czym dowiedziałem się od niego dopiero po wycieczce (dogonił nas w Mechowie). Wycieczka, zaplanowana jako łatwa, z uwagi głównie na ciężką ciepłą przedburzową aurę, nie była może do końca taka lajtowa, ale uległo to poprawie po przejściu burzy, kiedy powietrze stało się „lżejsze” a świat czystszy : ).

Co mnie (i pewnie nie tylko mnie) cieszy, w wycieczce brało udział sporo fajnych dziewczyn, co znakomicie uatrakcyjniło nasz niedzielny wypad, tym bardziej, że były bardzo dzielne i świetnie trzymały tempo. Zresztą wszyscy byli bardzo fajni i chętnie jeszcze pokręciłbym sobie w takim towarzystwie. Mam nadzieję, że uczestnicy wycieczki wybaczą mi nieświadome : ) lekkie podkręcanie tempa momentami. Ale dzięki temu zdążyliśmy schować się przed burzą  : ).

Dziękuję wszystkim za towarzystwo i do zobaczenia na kolejnym rajdzie.

Mariusz

==================================================================================================================================================

Najwyraźniej widać, że krótsze trasy bardziej odpowiadają dla większości niż „rąbanie” kilometrów. Dziś było 68 km i taka odległość dla większości odpowiada, ponieważ przybyło 21 rowerzystów w tym ponownie cztery nasze dziewczyny. Do pociągu wsiadło chyba coś około 10-11 rowerzystów a reszta dołączyła w Wejherowie. Ruszyliśmy……nawet przybył prowadzący Mariusz:) a już myślałem, że go chmury wystraszą, ale nic  z tego z pełnym temperamentem  „pociągnął” do przodu a za nim rozciągnięty sznur kolarzy. Trasy nie będę tu opisywał, bo mam nadzieję „Bono” wyśle mi track trasy, którego udostępnimy dla kolegów. Szuter, szosa, szuter, szosa i tak w kółeczko. Choć ja osobiście nie cierpię szosy to tu jednak  zaakceptowałem ją. Aha ta nowo wybudowana ścieżka do Darżlubia jej długość wynosi ok 11 km. Bardzo fajna droga rowerowa.

Nie będę tu wiele się rozpisywał, bo resztę dopisze prowadzący Mariusz, przynajmniej mnie tak straszył;), a jak on straszy to słowa dotrzymuje:)

Frekwencja super, humory super, rowery bez awarii dojechały, kondycja super i co nam jeszcze potrzeba, no oczywiście następny rajd nad jezioro. Szykujcie jakieś gacie do kąpieli, bo będzie okazja się popluskać. Dziewczyny mam nadzieję nas namówią do kąpieli:)

Dziękuję wszystkim koleżankom i kolegom za wzięcie udziału w naszym rajdzie. Pogoda dopisała za wyjątkiem  Mechowa, gdzie nas trochę deszczyk wystraszył, na szczęście nie trwało to długo, więc ruszyliśmy do Darżlubia, gdzie skręciliśmy  do lasu, którym jechaliśmy przez 22 km do Wejherowa. A dalej to pociąg i dom.

tekst: Mieczysław

mapka

Spotkaliśmy się przed dworcem PKP, na to spotkanie przybyło 12 osób w tym 5 koleżanek, oto ekipa, która będzie podbijała piękny rezerwat. Ruszyliśmy najpierw szlakiem zielonym koło Matemblewa a następnie korzystaliśmy ze szlaku niebieskiego. Dojeżdżając do wioski Glińcz grupa wyraziła zgodę na odwiedzenie mostu w Rutkach, więc zjechaliśmy z zawrotną szybkością w dół prosto na most. Tu krótki odpoczynek, naturalnie trochę fotek i ruszyliśmy w drogę powrotną w kierunku Babiego Dołu, czyli 3km szosą i jest nasz dzisiejszy cel osiągnięty. Pierwsze co zobaczyliśmy to Nasza Chatka Smaków. Postanowiliśmy do niej jednak zajrzeć w drodze powrotnej. Po przejechaniu 1km jest mostek, kilkadziesiąt metrów dalej ścieżką nad wodą i nareszcie postój. Jedni odpoczywali inni robili zdjęcia a znowu inii wdrapywali się na zwalone drzewa nad rzeką. Tu dopiero można wypocząć, cisza i tylko cisza nic więcej. Po krótkiej przerwie czas pomyśleć o żołądkach, więc wracamy do wspomnianego baru. Tu nareszcie obiadek, który miał zaspokoić głód. Jest godzina 15 więc ruszamy w drogę powrotną. Jedziemy nieco inną drogą czyli przez Nowy Glińcz, Skrzeszewo, Nowe Pole i dojeżdżamy do szlaku niebieskiego w Przyjaźni. Dalej Otomin i Gdańsk.

Jedna z koleżanek odłączyła się na ul. Kartuskiej, bo stamtąd miała bliżej do domu. Wszyscy dojechaliśmy do Wrzeszcza i tu nastąpiły pożegnania i podziękowania.

Chyba nikt nie mógł narzekać na zbyt szybkie tempo, które,  było umiarkowane tak jak pisałem w zapowiedzi rajdu (18 km/h) i właściwie jej nie przekraczałem. Długość trasy miała wynosić ok 65-70km, więc plan został zrealizowany. Ja miałem na liczniku 63 km.

Chciałem zaznaczyć, iż grupa jechała tuż za prowadzącym, nikt nie wyrywał się do przodu jak to zazwyczaj bywało na innych rajdach.  W czasie jazdy słychać bywało  różnego rodzaju dyskusje oraz żarty, naprawdę było super, miło się jechało w takim towarzystwie i to właśnie chodzi, żeby nie rozrywać grupy. Taką miłą atmosferę spowodowały dziewczyny.

Wszystkim uczestnikom wycieczki pragnę podziękować za wzięcie udziału w tak fajnym odpoczynku na świeżym powietrzu.

Dziewczyny były wspaniałe, doskonale dawały radę czasami z większymi podjazdami.

tekst: Mieczysław Butkiewicz

KLIKNIJ TU aby oglądać film w jakości HD

Kolejny krótki filmik o ścieżkach rowerowych w Trójmiejskim Parku Krajobrazowym.

Dziś z rana otrzymałem zaproszenie pocztą mailową na spotkanie dwóch naszych bikerów, którzy niebawem wyjeżdżają na wyprawę rowerową w Karpaty, więc postanowili zrobić ostatni test sprzętu……pojechałem. Była okazja potrenować trochę po wzgórzach kaszub, podjazdy, zjazdy itd. Wyruszyłem z samego rana. Długość trasy w jedną stronę 45km no i fajnie. Kilka kanapek na drogę i start. Zdaję sobie sprawę po wzgórzach w sumie 90km to wprawdzie nie jest  żaden wyczyn, ale to już można poczuć w nogach. Dojechałem na miejsce umówione, ale ich jeszcze nie było, czekałem przeszło pół godziny, jechali oni czerwonym szlakiem, więc mieli dość ciężko, stąd to opóźnienie.

W końcu przyjechali, obejrzałem ich rumaki, obładowane z przodu, z tyłu i nad ramą sakwami, ale bez bagażników(fot). Skończyła się moda na bagażniki, są już przystosowane sakwy na sztycy pod siodłem druga z przodu pod kierownicą i trzecia na ramie i pod ramą małe sakiewki. Jeszcze był testowany nowo nabyty namiot dwuosobowy, który waży 1kg.

Posiedzieliśmy pogadaliśmy i czas wracać do domu.

Równo 90km miałem na liczniku.

Mieczysław Butkiewicz

Do Wejherowa dojechaliśmy w pięciu osobowym składzie a po wyjściu z pociągu czekało na nas  pięć osób, czyli ekipa 10-cio osobowa w tym dwie koleżanki. Wystartowaliśmy……wjechaliśmy w las i od tego momentu  cały czas drogami leśnymi. Było sporo podjazdów i trochę piachu, a najgorsze to były korzenie wystające z pod trawy lub ziemi na które należało umiejętnie czyli pod odpowiednim kątem na nie najeżdżać. Po 24km zrobiliśmy pierwszy odpoczynek w Piaśnicy Wielkiej, gdzie odwiedziliśmy groby pomordowanych polaków przez hitlerowców.

Po krótkiej przerwie ruszyliśmy w dalszą drogę i tu odłączył się kolega, który na bagażniku wiózł córeczkę. Dalej nie mógł jechać, bo dla dziecka to by było zbyt długa i męcząca droga, a więc zostało nas 9 osób. I w tym składzie ruszyliśmy do upragnionego jeziora Dobre. Momentami szlaki urywały się i nie wiadomo było gdzie się skierować zwłaszcza na skrzyżowaniach a efektem tego były nasze błądzenia i czasami jechania na „czuja”. W końcu z naprzeciwka jechał samochód, którego zatrzymałem pytając o szlak zielony, dobrze trafiłem, bo pan nam dokładnie określił w jakim kierunku jechać…..podziękowałem i ruszyliśmy dalej i rzeczywiście trafiliśmy na zagubiony szlak. Ucieszeni pognaliśmy do naszego jeziora, gdzie mieliśmy dłuższy postój. Ja osobiście skorzystałem z bufetu gdzie zaserwowałem sobie kiełbaskę na gorąco. Po tej wyżerce bardzo ciężko się jechało, żołądek obciążony także „zdychałem” na podjazdach, dopiero po gdzieś 20 min doszedłem do siebie. Nie warto zbytnio się obżerać:) Było bardzo wesoło, a więc kilka fotek i ruszamy w dalszą drogę

Następne 12km dzieliło nas do Sobieńczyc. Trasa była trochę męcząca przez te podjazdy i  zwalone drzewa, które należało obchodzić na pieszo, po za tym trochę piachu choć nie było zbyt dużo. Był jeden podjazd, na który  pieszo trudno było wejść a co dopiero z rowerem, tu buty powinny mieć kolce a miał je tylko Mario

Sobieńczyce zdobyte. Zaplanowane było, że od tego miejsca wracamy szosą, ale Andrzej zaproponował nam trasę szutrową, którą zna na pamięć a więc on  objął prowadzenie. I tak po małych trudach wjechaliśmy do Wejherowa i to był koniec dzisiejszej wycieczki.

Był to chyba najlepszy rajd tego roku, wspaniałe drogi szutrowe i dukty leśne, wspaniała pogoda i wspaniałe humory wszystkich uczestników.

Składam podziękowanie koleżankom i kolegom za uczestnictwo w tym rajdzie.

Muszę przyznać, że puszcza Darżlubska to są piękne tereny do rekreacji rowerowej. Niedługo tam wrócimy, aby kontynuować następne wędrówki.

Rowery były doskonale przygotowane, bo nie było ani jednej awarii i o dziwo ani jednego upadku, bo na takich szlakach czasami zdarzają się wywrotki zwłaszcza na korzeniach.

Długość trasy 57 km.

tekst i zdjęcia: Mieczysław Butkiewicz